Help!!!!!!!!
- Carmen Carmen
- 21 feb
- 6 minuten om te lezen
Lieve Dagboek,

Ik zit midden in de nacht in een donkere, stille huiskamer met de laptop op schoot op de bank, met Max liggend, slapend naast mij. Buiten op straat is het ook stil en donker.
Ik ben even gaan schrijven (typen) want het gaat niet goed en ik heb hulp nodig. Ik hoop zo de hulp te krijgen die ik op dit moment nodig heb, als je verder leest zul je begrijpen wat ik bedoel.
Deze Post is wel erg gevoelig, dus als jij er niet zo goed tegen kan, raad ik je nu al aan om niet verder te lezen.
Ik viel gister avond erg vroeg in slaap, het was een drukke dag geweest waardoor ik best wel moe was in de avond. Bovendien had ik wat problemen gehad met mijn medicatie. Dit zou de oorzaak kunnen zijn dat ik rond middennacht wakker werd en niet meer kon slapen.
Ik werd wakker, dacht dat ik weer in slaap zou vallen, maar dat viel vies tegen. Besloot maar even op mijn telefoon te gaan om zo weer in slaap te vallen, maar ook dat hielp niet.
Ik voelde heel veel onrust en verdriet in mijn lichaam en hoofd. Ik besloot om naar het toilet te gaan en zag in de spiegel dat mijn ogen helemaal opgezwollen waren, alsof ik uren gehuild had.

Toen ik doorhad dat het proberen in slaap te vallen nutteloos was, was toen ik mijn laptop pakte en besloot je mee te nemen in mijn hoofd, mijn lichaam, mijn huidige gevoel, mijn huidige angst, mijn huidige verdriet, mijn huidige gevecht, noem maar op. Mijn donkere Duisternis.
Ik zei net dat het donker en stil is en dat klopt. Het is buiten donker en stil. Het is midden in de nacht, dus bijna iedereen slaapt.
Rond om mij is het ook donker en stil. Zoals ik net zei, Max slaapt op de bank naast mij.
Mijn moeder ligt in bed en slaapt. En als ik naar buiten kijk, zie ik alle lichten van de buren uit. Je ziet en hoort ook geen auto's rijden buiten.
Maar in mijn hoofd is het een ander verhaal. In mijn hoofd is het niet alleen donker en druk maar ook heel luidruchtig.
Ik bevind mij op dit moment in een heel donker Duisternis.
Mijn Monsters en Demonen maken overuren, ze hebben feest, ze zijn niet stil te krijgen, ze zijn niet van plan om weg te gaan, ze hebben een doel en ze zijn niet alleen.
Met andere woorden, het is in mijn hoofd angstaanjagend. Ja, ik ben bang. Het klinkt misschien raar voor jou, maar ik ben echt bang.
De Monsters en Demonen in mijn hoofd weten het en maken daar goed gebruik van. Ik ben bang voor ze, ik ben bang voor HEM en ik ben bang voor mezelf.
Ik zoek bescherming bij Max, dus ik ga nog dichter bij hem zitten zodat ik hem dicht tegen mij aanvoel. Bij hem ben ik veilig. Met Max naast mij kan mij niks gebeuren.

Ik voel zijn aanwezigheid, ik voel hoe HIJ steeds dichterbij komt.
De Monsters en Demonen in mijn hoofd maken de weg voor hem vrij, ze juichen hem genadeloos toe.
Ik begrijp het niet, waarom?
HIJ komt van ver, maar komt steeds dichterbij. Ik wil er tegen vechten, maar ben teleurgesteld in mezelf en twijfel of ik HEM zelf niet geroepen zal hebben. Ik word onzeker.
De Monsters en Demonen in mijn hoofd willen mij straffen, ze kleineren mij, ze lachen mij uit.
Zal ik het verdiend hebben?
Maar, waarom? Het ging zo goed.
Ik probeer alle negatieve gedachtes te blokkeren, maar het is zo moeilijk. Ik zoek diep in mij naar die positieve Fibe waarin ik zat, maar op het moment is het erg donker en in het donker zie ik niks. Er is geen licht knop meer.
De angst is te groot.
Het verdriet is te groot.
Ik wil geen verdriet meer. Haal alsjeblieft dit verdriet uit mij.
Ik wil schreeuwen, om hulp vragen, maar wie?
Wie kan mij helpen?
Ondertussen wordt de afstand tussen ons alleen maar kleiner en of ik vecht of niet, het heeft geen zin, want HIJ haalt mij in, doet HIJ altijd.
Dus waarom zou het deze keer anders zijn?
Alsjeblieft help mij.......Ik wil dit niet voelen, ik wil niet zo denken, maar ik weet niet beter dan dat als hij komt, ik moet gehoorzamen. Maar ik wil niet, het hoort niet. Ik hoef maar 1x goed te gehoorzamen en dan is het klaar. Dit zou de laatste keer kunnen zijn.
Wat zeg ik allemaal?
NEE!!!!!!!!! NEE!!!!!!! NEE!!!!!!!!!

Hij is sterk en heeft maar 1 doel. (Hij = Het Zwarte Monster, Het Zwarte Monster = mijn doodwens). Ik ben zijn doel en hij wil dat ik met hem mee ga.
Zijn voorstel klinkt zelfs verleidelijk. Hij biedt mij waar ik zo lang naar verlang, rust en geen verdriet. Terwijl ik dit typ, rollen de tranen over mijn wangen. De letters op het scherm worden wazig door de tranen in mijn ogen.
Ik schrik van mijn eigen woorden.
Zijn voorstel klinkt verleidelijk?
Wat zeg ik nou?
Nee!
Zo mag ik niet spreken en al helemaal niet denken, ik moet er tegen vechten.
Zoals ik altijd doe, het ging een hele tijd goed en als ik er tegen blijf vechten zal het weer goed gaan. Maar het is zwaar, het verdriet is zwaar!

Het liefst sla ik mijn hoofd tegen de muur en blijf ik slaan tot dat ik niks meer hoor en voel.
Haal mij uit deze Duisternis. Hij biedt mij zijn hand, maar die wil ik niet.
Hoewel het aan de andere kant, het zou zo makkelijk zijn om die vast te pakken en een eind te maken aan alles. Aan de pijn, aan het verdriet, aan de angst.
NEE!
Zo mag ik niet denken. Het is niet menselijk, het is niet 'normaal' om zo te denken.
Maar wat maakt het uit, wie zegt dat ik 'normaal' ben?
Ik ben maar weer een of ander gek die uit liefde ooit de weg kwijt raakte en die nooit meer terug vond.
Nee...... Nee.... Nee......
Ik moet blijven vechten. Ik was op de goede weg en die moet ik blijven volgen.
Ik moet naar het licht toe lopen, weg van de Duisternis. Weer op zoek gaan naar het licht knop, want die is er. Ik weet dat die er is.

Ik hou mij nogmaals vast aan Max om er kracht uit te halen. Ik moet aan hem denken, ik heb hem een belofte gemaakt, die moet ik nakomen, wat er ook gebeurt, ik mag Max niet teleurstellen.
Ik denk aan de paar mensen die mij lief zijn, probeer daar kracht uit te halen. Maar dat helpt niet echt, want ik kan niet bij iedereen zijn die mij lief is. Dus dat werkt niet.
Nee.... Nee... Nee... Ik blijf vechten!
Ga weg, alsjeblieft ga weg, laat mij met rust. Hoe sterk moet ik nog zijn?
Hoe lang ga ik dit nog volhouden?
Ga ik dit overleven, of zal ik vroeg of laat er aan toegeven?
Is mijn eind al geschreven in de boeken? Is mijn gevecht nutteloos?
En als mijn gevecht nutteloos is, waarom dan verder vechten?
Waarom verder lijden?
Waarom blijven proberen?
Waarom uitstellen?
Alles kan binnen een paar minuten verdwenen zijn, de angst, het verdriet, de pijn, de herinneringen, de vernederingen, alles.............
Ik hoef alleen de strijd op te geven en mezelf aan hem over te geven.
Dan.....................
Dan wordt het stil, verdwijnt de Duisternis, verdwijnt het verdriet, de angst, de pijn.
Maar nee, ik weiger er aan toe te geven. Hoe moeilijk het ook is, ik blijf vechten, ik blijf strijden.
Ik kom van ver, ik heb al een lange weg achter de rug en ik wil geloven dat ik het ergste al gehad heb.
Ik MOET blijven vechten, ik mag niet opgeven. Ik verdien een menselijk afscheid en dat is niet de afscheid die HIJ mij geeft.
Ik MOET blijven vechten, ik heb een belofte die ik met Max moet nakomen.
Ik MOET blijven vechten, ik heb een kleinzoon die ik wil zien opgroeien zolang dat mag.
Ik MOET blijven vechten, ik heb nog veel goed te maken als moeder zijnde.
Ik MOET blijven vechten, ik leer net van mezelf houden.
Ik MOET blijven vechten, ik heb nog veel goed te maken als dochter zijnde.
Ik MOET blijven vechten, ik moet nog veel dingen doen in het leven.
Ik MOET blijven vechten, ik moet op mijn manier het Taboe doorbreken dat heerst op mentale gezondheid.
Ik MOET blijven vechten, ik moet op mijn manier liefde blijven verspreiden.
Ik MOET blijven vechten, ik ben een strijder geen slachtoffer.
Ik ben niet altijd zo geweest, vroeger was ik anders. Ik weet niet waar en wanneer het fout is gegaan, maar dat het fout is gegaan is een FEIT!
Comments