Ik was hem bijna kwijt...

Lieve Dagboek, (Lezer)

Ik ben een paar dagen afwezig geweest van Carmen's Journal.

Heb veel denkwerk gedaan die nodig was om te doen.

Ik ben een denker??????

Soms denk ik te veel over dingen na voordat ik ze uitvoer en soms weer te weinig of helemaal niet, wat mij dan ook weer in problemen brengt.

Ik heb een beetje lopen na denken, eigenlijk in het algemeen over mijn leven.

Waar ben ik nu? Waar wil ik naar toe? Wat en wie heb ik daarbij nodig? Heb ik iemand ervoor nodig? Wil ik er wel iemand daarbij? Is het haalbaar? Wat ga ik ervoor doen? Ga ik er iets voor doen? Hoeveel tijd heb ik ervoor nodig? enz. enz.

Zoals je ziet, genoeg om erover na te denken.

Ik probeer wat duidelijkheid in mijn leven te brengen. Ik probeer een goede weg te vinden en die dan ook te gaan volgen.

Een weg die mij gelukkig maakt. Een weg waarin ik mij kan vinden, een weg waarin ik mij goed voel.

Ben ik er al helemaal over uit? Nee................. Helaas nog niet.

Ik ben nog steeds aan het denken welke weg ik moet en wil volgen.

Ik wil van mijn gemaakte fouten in het verleden leren, om deze in het heden en in de toekomst niet te herhalen.

Dus alles waar ik vroeger niet over nadacht en gewoon deed, denk ik vandaag over na, voordat ik ze doe, om zo fouten te voorkomen. Dat wil niet zeggen dat ik niks spontaan doe en overal maar over na denk voordat ik iets doe. Nee...... Dat is ook niet zo.

Maar ik doe wel mijn best, om gemaakte fouten niet te herhalen. Dat wil natuurlijk ook niet zeggen, dat ik helemaal geen fouten zal maken, dat zal best wel.

Maar het zullen andere fouten zijn.

Hé..... Wie maakt er geen fouten?

En als het goed is, leren wij van onze fouten. Ik in ieder geval wel.

Waar ik wel uit ben is, dat ik mezelf op de eerste plaats moet zetten. En dat klinkt heel erg egoïstisch, dat weet ik. Ik vind het zelf ook heel erg raar uit mijn mond klinken, maar ik begrijp nu pas die woorden. Als ik niet van mezelf hou, kan een ander ook niet van mij houden. En ik wil niet van mezelf houden zodat een ander van mij houdt, ik wil van mezelf houden omdat ik mij dan goed voel.

En dat heb ik nog niet zo lang geleden geleerd.

Ik roep al sinds begin 2025, dat 2025 mijn jaar wordt. En dat is niet omdat ik in 2025 opeens genezen zal zijn en alles maar rozen geur en maneschijn zal zijn.

Nee..... 2025 is mijn jaar, omdat ik mijn leven een heel andere wending zal geven. Omdat ik in 2025 heel anders naar het leven zal kijken, ondanks mijn medisch dossier. En omdat ik in 2025 hele grote stappen zal maken in de goede richting. (Waar ik al mee bezig ben)(Ondanks dat ik ook natuurlijk terugvallen en tegenvallen zal hebben, daar ben ik mij zeer bewust van.)

Ik leid al jaren een gevecht tegen mezelf, een oorlog. Ik ben niet meer een overlever, ondanks dat ik mezelf overleefd heb meerdere malen. En ik ben zeker geen slachtoffer. Ik ben een strijder.  En zo zie ik mezelf in 2025. Ik ga deze strijd niet opgeven, daarvoor heb ik te hard gevochten.

Maar ik kijk ook heel anders naar de dood en naar mijn doodwens. Ik ben er ook niet bang voor, want wat er ook gebeurt, het zal altijd mijn beslissing zijn. Ik ga niet wachten op goedkeuring van een of ander instantie. Ik beslis er over en als ik denk en vind het is genoeg, ik wil niet meer, dan neem ik afscheid en dan is het klaar. En ik weet nu dat mensen zullen schrikken, maar het maakt mij niet uit.

Ik maak al jaren mee, dat je van de zorg, artsen, behandelingen, medicatie niet veel beter wordt. En ik ben het ook niet mee eens hoe ze met mensen omgaan die een doodwens hebben en de belachelijke wachtlijsten die er zijn.

En misschien vind je nu mijn woorden nu tegenstrijdig, omdat ik net zei, ik ga de strijd niet opgeven en nu zeg ik weer, dat als ik vind dat het tijd is voor mijn dood, dat ik dan afscheid zal nemen.

Mijn strijd is niet het vechten tegen de dood.

Mijn strijd is het vechten tegen het ongelukkig zijn en voelen, tegen het verdriet.

Dus als ik mij levend gelukkig voel, blijf ik leven. Als de dood mij een gelukkig gevoel geef dan kies ik daarvoor.

En ik weet wat je nu denkt.......... Hoe weet je nou, of de dood je een gelukkig gevoel geeft? Daarvoor moet je doodgaan, en als je eenmaal dood bent, kan je niet meer terug.

Maar je weet het wel, als de dood je roept, is het niet voor niks.

Hoe dan ook, waar het mij om gaat op dit moment, want dat is de beslissing die ik op dit moment genomen heb. Ik laat geen enkel instantie, arts, behandeling of wie/ wat dan ook beslissen over mijn leven. Ik heb het laatste woord, van hoe, wat, wanneer en of het gebeurt. (Bij wijze van spreken, bedoel ik. Want dood gaan wij natuurlijk uiteindelijk allemaal.)

Voor het moment kies ik voor het leven en richt ik mij daarop. En daarin neem ik ook de Monsters en Demonen in mijn hoofd mee. Daarvoor kies ik een pad en die volg ik dan ook. En zoals ik aan het begin van deze Post zei, ben ik daarvoor een soort van plan van aanpak aan het maken, met de vragen: wat zijn mijn doelen? Hoe bereik ik die? Zijn die haalbaar? Enz., enz.

Alles om maar van 2025 een succes jaar te laten maken en ervoor te zorgen dat de jaren die er daarna volgen ook succes jaren worden.

Na een paar weken prachtig weer te hebben gehad, moeten wij het helaas doen met wat mindere dagen. Als ik naar buiten kijk, zie ik het zonnetje niet meer.

Het is grijs en grauw en zo was het vanmorgen vroeg ook. Er staat aardig wat wind, de temperaturen zijn ook weer een beetje gezakt en het regent.

De zon heeft weer een paar dagen vrij genomen.

Aan de andere kant, we kunnen niet klagen. Wij hebben prachtige dagen gehad, die van zelf weer zullen komen.

En een beetje regen nu, is ook goed voor de plantjes. Het scheelt ons weer de plantjes in de tuin water geven.

Laten wij proberen de positieve kant ervan te zien.

Laten wij zeggen dat het glas half vol is in plaats van halfleeg. Het is precies hetzelfde, maar het klinkt toch heel anders.

Nu ik even teruglees, hoe ik deze Post begonnen ben, zie ik dat ik je nog helemaal niet welkom geheten heb. Dus bij deze.

Welkom op een nieuwe dag in Mei uit het jaar 2025.

Welkom op mijn jaar!

Welkom bij een nieuwe Post van Carmen's Journal.

Welkom bij een Blog waar alles besproken mag worden zonder enige Taboe.

Welkom bij een Blog waar iedereen welkom is, iedereen zichzelf mag zijn, niemand ooit veroordeeld zal worden en iedereen met respect behandeld zal worden.

Hier bij Carmen's Journal deel ik een stukje uit mijn leven met je.

Ik deel mijn dagboek met je.

Ik schrijf vanuit mijn medisch dossier, mijn gevoel, mijn denkwijze, mijn hart, mijn hoofd, simpelweg vanuit mijn IK.

Zonder enig Taboe!

Afgelopen week had ik weer een afspraak bij mijn psychiater.

Ik hoef er tegenwoordig niet meer zo vaak heen. En momenteel heb ik ook geen ander therapie.

Ik heb alleen gesprekken met mijn psychiater en dat is om de drie weken ongeveer.

Hij vindt dat ik goed bezig ben en zei ook dat hij trots op mij was, dus dat was wel leuk om te horen.

Ondanks dat ik weet dat ik er nog lang niet ben, want ik kom van heel ver en heb ook nog een lange weg te gaan.

Maar het voelde wel fijn om een schouderklopje te krijgen en dat mijn harde werken gezien wordt. Ik voel het ook wel, maar het is fijn dat iemand van buitenaf het ook opmerkt.

Ik ben klaar met het volgen van wat voor dieet dan ook.

Ik vind eten veel te lekker, om het niet te doen. Dan maar geen maatje 36, ik ben ook 25 meer, dus horen die paar extra kilo's er ook bij.

Als ik kleding koop, koop ik een maatje groter en niks aan de hand.

Het is ook niet zo, dat ik zo veel weeg dat ik mij niet kan bewegen.

Ik zal ook niet iedere dag naar de Mac Donald gaan, dat nu ook weer niet.

Ik zal wel een beetje op mijn eten letten, maar wel koolhydraten eten en soms ook zo een heerlijke, sappige, vette hamburger eten, of een pizza met alles er op en eraan.

De laatste tijd dat ik het dieet volgde viel ik helemaal niet af, ik kwam ook niet aan, dat is waar. Maar daarvoor moest ik wel heel veel dingen laten staan die ik lekker vond en bovendien had ik de hele dag door honger. Dus heb ik besloten om er mee te stoppen en lekker alles eten wat ik lekker vind. Het wordt nu zomer, dus dan moet ik maar zorgen dat ik wat meer beweging krijg. Ik zal vaker met Max moeten gaan lopen. Want als ik alleen maar op een terrasje ga zitten dan gaat het ook niet veel helpen denk ik.

Maar goed......... Ik heb mezelf toestemming gegeven om weer van alles te eten.

Vorige week zondag waren wij weer met zijn vieren (mijn broertje, mijn nichtje, mijn moeder en ik) naar de kerk geweest. Mijn nichtje wilde er weer heen. Mijn broertje heeft gezegd dat hij blijft gaan, zolang mijn nichtje het volhoudt. En afgelopen zondag zouden wij er weer heen gaan. Maar mijn broertje was ziek, dus ze belden af. Wij hebben het verzet naar aankomende zondag.

Vorige week zondag zijn we niet wezen lunchen want mijn nichtje moest werken, maar als het mogelijk is zullen wij aankomende zondag wel weer samengaan lunchen. Tenminste ik zal het ze voorstellen. Ik vind het wel leuk, samen zo een wekelijks uitje.

Ik vind het ook leuk dat mijn nichtje zich interesseert voor het geloof, vooral ook omdat het helemaal uit haar zelf komt en door niemand beïnvloed is.

Ik kijk er ook van op, hoeveel jonge mensen er naar de kerk gaan. Of hoeveel jonge mensen er in Rome waren toen de nieuwe Paus voorgesteld werd.

Maar aan de andere kant denk ik, dat het ook niet zo raar is. De jeugd heeft iets nodig om in te geloven, een hou vast, want laten wij eerlijk zijn. Wij zijn de wereld voor ze niet mooier aan het maken. De wereld die wij ze gaan nalaten is niet meer zo mooi als dat die ooit was.

Ik zelf voel ook weer behoefte om mijn kerkbezoeken op te pakken.

Dus ook al zou mijn nichtje nu stoppen met op zondag naar de kerk te gaan, want nu gaan wij eigenlijk omdat zij naar de kerk wil gaan, dus gaan wij met haar, zal ik gewoon op zondag blijven gaan zoals ik eerst ook deed, maar al een tijdje niet deed.

Ik vind in mijn kerkbezoeken op zondag heel veel rust in mijn hoofd en dat doet mijn goed.

Misschien had ik een duwtje nodig om mijn kerkbezoeken weer op te pakken.

Vorige de week ben ik in het zuiden des land geweest om mijn goede vriend G. te helpen bij zijn nieuwe uitdaging. Hij heeft een prachtig restaurant geopend als bedrijfsleider met een heel ouderwets speeltuin voor kinderen.

Volgens mij heb ik hierover wel eerder geschreven.

Mijn eerste verrassing kreeg ik al toen ik het dorp binnen reed. Het leek net of ik een schilderij binnen reed, het was er echt prachtig, of tenminste ik vond het zo.

Ik keek mijn ogen uit en voelde ook heel veel rust in mijn hoofd.

Normaal gesproken als ik achter het stuur zit, is het geen geheim dat ik wel van gas geven hou. Maar hier nam ik wel de tijd om, om mij heen te kunnen kijken.

En eenmaal op bestemming aangekomen werd het alleen maar beter.

Ondanks dat nog niet alles af was, de puntjes op i moesten nog, waar hard aan gewerkt werd, was alles prachtig geworden.

Ik begrijp heel goed dat de wat oudere mensen, herinneringen willen ophalen met hun kinderen of kleinkinderen. 

Het is een plek waar de opa's en oma's vroeger kwamen met hun ouders of met hun toen opa's en oma's en nu terugkomen met hun eigen kinderen of kleinkinderen.

Een top onderhouden (gerenoveerd) speeltuin van vroeger, dat er uit ziet als nieuw.

Met meerdere prachtige terrassen waar je de keus hebt of je dicht bij de speeltuin wilt zitten om je kinderen een beetje onder toezicht te houden, op een wat rustig terras of binnen in het restaurant wilt zitten om van je koffie met gebak, lunch of diner te genieten.

Na de officiële opening waar zelfs de Burgemeester aanwezig is geweest, zal het restaurant ook in de avonduren opengaan, waar gasten kunnen dineren.

Er zullen feesten en partijen gegeven worden.

Dit jaar bestaat het Speeltuin 110 jaar en dat mag dan ook best gevierd worden met een hele nieuwe look, niet alleen van de speeltuin zelf, terrassen, inclusief het hele pand binnen en buiten, maar ook nieuwe bedrijfsleider, personeel, menukaart, enz.

Echt een aanrader en de moeite waard om te bezoeken met je kinderen.

Nu zit ik hier een beetje reclame te maken lijkt het wel, maar dat komt omdat ik zo enthousiast was toen ik het zag.

Maar...... Ik heb de naam niet gezegd, dus dan is het ook niet echt reclame maken. Misschien bij de volgende Post dat ik wel de naam geef.

Zoals ik net zei, was ik vorige week langs geweest om een handje te helpen. Maar het was voor mij ook een beetje een test van, wat kan ik nog allemaal. (Wegens mijn medisch dossier)

En ik had nooit gedacht dat ik het zo lang zou volhouden, maar weet je? Ik zal je eerlijk vertellen, dat het mij 100% is meegevallen.

Ik heb de hele dag volgehouden en ik heb echt niet stilgezeten.

Ik had ook niet echt moeite met dingen onthouden, waar ik ook een beetje bang voor was. Dus ik kan wel zeggen dat ik een schouderklopje verdien. En die gaf ik mezelf ook.

Wat ik minder goed had gedaan, was mijn medicatie op tijd innemen, of helemaal niet innemen. Dat was niet verstandig.

Ik ben wel tot sluit gebleven en ik vertrok met een goed gevoel, zo van......

Zo dat heb ik even gefikst! En met, ik kan meer dan dat ik denk! 

Na het sluiten, hebben G en ik nog samen gegeten en de dag een beetje doorgenomen. Ik gaf hem mijn mening, en zei de dingen die ik geconstateerd had.

Toen ik weer thuis was in de avond, voelde ik dat ik heel veel adrenaline in mijn lichaam had.

Ik vertelde ook mijn moeder vol enthousiasme meteen hoe de dag was gegaan, en ondanks dat het een lange dag was geweest, dat ik het goed had volgehouden.

Mijn moeder had Max al eten gegeven, dus ik hoefde hem alleen maar nog uit te laten.

Tijdens het uitlaten zakte mijn adrenaline weer een beetje, maar alsnog was ik zo druk, dat ik ook pas heel laat sliep.

De dag erna voelde ik wel de vermoeidheid en heb het heel rustig aangedaan, ik heb echt mijn rust genomen (heb in de middag ook even moeten slapen) en ben de deur niet uit geweest, op Max uitlaten na natuurlijk.

In mijn hoofd voelde ik wel rust, maar in mijn lichaam voelde ik heel veel vermoeidheid en veel pijn in mijn handen. 

Bij de officiële opening had ik met G. afgesproken dat ik ook zou gaan helpen, ik keek er heel erg naar uit.

Ik vertrok lekker vroeg in de ochtend, want ik wilde er zijn voordat het personeel kwam. 

G. had gelukkig al op gerekend dat het niet zo mooi weer zou zijn, dus toen ik aankwam hadden ze al een paar grote partytenten opgezet.

Na dat G. de dag met mij doornam en vertelde wat hij van mij verwachte met een kopje thee, ging ik helpen met het versieren van de tenten.

G. had een supermooie ouderwetse ijskar buiten staan zodat de kinderen een ijsje konden halen. Dat was echt een taak voor mij en dat wist G. ook, want hij had er op gerekend dat ik achter de ijskar zou gaan staan.

Hiernaast zie je een foto ervan, toen de ijskar nog binnen stond.

Helaas door het slechte weer kwamen er niet zoveel kinderen, dus kon ik niet zoveel ijs kwijt, volwassenen waren er zat.

Ik zat zo vol met adrenaline, dat ik niet stil achter de ijskar kon blijven staan, dus ben ik de hele dag met de gasten bezig geweest en het een beetje aansturen van personeel.

Ik ben geen horeca mens, maar ik kan je verzekeren dat er niemand iets van gemerkt heeft. En bovendien heb ik het ontzettend naar mijn zin gehad. En de gasten die ik geholpen heb, hebben het ook zeker naar hun zin gehad. Wie weet, misschien word ik nog eens een horeca mens.

Toen iedereen weg was, alles weer opgeruimd en netjes was, merkte ik wel dat ik een beetje moe begon te worden. Het was een lange dag voor mij geweest.

G en ik zijn nog even langs de chinees geweest, wij hebben samen gegeten bij hem thuis en ben toen naar huis gegaan. Toen ik thuiskwam, heb ik Max uitgelaten. En toen merkte ik, dat ik de volgende dag wel spierpijn zou hebben. Ik had natuurlijk de hele dag lopen rennen.

Maar dat vond ik niet erg, het is mij de moeite waard geweest. Ik heb genoten als een klein kind.

Ik ben lang niet wie ik ooit was (zowel psychisch als lichamelijk niet) en kan ook niet meer doen alles wat ooit kon. Ik ga ook niet meer worden wie ik ooit was of kunnen wat ik ooit kon, maar dat hoeft ook niet meer. Ik ben meer dan tevreden met wie ik vandaag ben en wat ik vandaag allemaal kan. Mijn weg is lang en zwaar geweest, heel lang en heel zwaar en ik ben er nog lang niet en misschien zal ik er nooit helemaal zijn, maar ben op het moment wel heel goed op weg.

Tegenwoordig ga ik niet meer zoveel winkelen, ik doe het veel online.

En het is toch wel leuk iedere keer dat er een pakketje binnen komt.

Soms bestel ik op verschillende dagen iets en dan komt het natuurlijk ook op verschillende dagen binnen. En als er dan iets binnenkomt, dan lijkt het net of ik iedere keer een cadeautje krijg (cadeautje van mezelf). Ik word er altijd weer vrolijk van.

Gisteren is het een heel zwaar dag geweest. Ik was in de ochtend even de deur uit en in de middag toen ik thuiskwam, hoorde ik van mijn moeder dat Max net een epileptische aanval had gekregen en dat hij heel nerveus was. Mijn moeder was heel erg geschrokken.

Ik ging meteen naar Max toe en ik was nog geen tien minuten binnen of hij kreeg een tweede aanval. Voordat ik het wist, kreeg hij een derde. Ik belde de dierenarts en die zei dat hij aan de medicatie moest. Ik had thuis iets dat ik via zijn anus moest geven in geval van nood, dus deed ik dat meteen. Ik durfde Max niet alleen te laten met mijn moeder om de medicatie op te halen, voor het geval dat hij nog een aanval kreeg. Ik was bang dat hem iets zou gebeuren, dat hij het niet zou halen en dat ik niet bij hem zou zijn.

Ik belde mijn nichtje op, dacht dan kon zij de medicijnen ophalen, maar zij was niet in Purmerend. En zo probeerde ik een paar mensen. Uiteindelijk hoorde ik Wendy (de buurvrouw) in de tuin en vroeg ik om Peter (de buurman), die kwam gelukkig net door de voordeur binnen. Wendy stuurde hem meteen naar mij toe, en hij ging meteen naar de dierenarts om de medicijnen voor Max te halen.

Max heeft gisteren in totaal 8 epileptische aanvallen achter elkaar gehad. Ik was doodsbang en dacht dat hij het niet zou gaan halen. Door wat ik hem gegeven had werd hij een beetje stoned, dat hoorden wij later van de dierenarts. Want wij dachten op een gegeven moment dat hij niks zag want hij liep overal tegen aan. Maar dat kwam dus doordat hij stoned was door de medicatie die ik hem gegeven had.

Toen Peter terugkwam van de dierenarts zei hij dat de dierenarts hem toch eerst wilde zien, wat ze eerst niet nodig vond. Dus Peter had al een afspraak gemaakt en we zijn meteen naar de Dierenarts gegaan. Ik had ook niet alleen met Max naar de dierenarts kunnen gaan, want Max kon niet in de auto klimmen en ik kan hem niet tillen ( hij is te zwaar voor mij) medicijn die ik Max in zijn anus had gegeven deed wel zijn werk, want Max werd wel rustiger.  Peter tilde Max op en deed hem in de auto en wij zijn samen naar de dierenarts gegaan. Bij de dierenarts heeft hij medicatie meegekregen en is hij goed onderzocht. Medicatie blijkt goed aan te slaan en de dierenarts denkt niet dat het iets in zijn hoofd is, zoals een tumor of iets dergelijks. Wat mij wel veel rust geeft. Gelukkig was Peter er, want ik had Max nooit in en uit de auto kunnen tillen en had ook niet de medicatie kunnen halen.

Na de dierenarts is hij meteen begonnen met de medicatie, heeft hij gegeten en heb ik hem uitgelaten. Toen is hij gaan slapen en is de hele nacht rustig geweest.

Vanmorgen werd hij ook rustig wakker.

Hij is nu wel nog een beetje stoned door de medicatie, maar dat zal wel een paar dagen zo blijven.

Ik ben super blij dat hij nog bij mij is en dat alles bij een schrik gebleven is.

Hij ligt de hele dag bij mij.

Ik laat hem voelen en zien hoeveel ik om hem geef en hoe hard ik hem nog nodig heb.

Mijn Soulmate!

Wij moeten samen nog veel grote dingen doen!

Vanmorgen toen ik wakker werd, en dat was al vroeg in de ochtend, na het geven van Max zijn medicatie en het innemen van mijn eigen medicatie, heeft Max goed gegeten en gedronken. Ook het buiten lopen, plassen en poepen ging goed. Voor de rest is hij de hele dag heel rustig geweest, maar dat is niet zo raar. Hij moet goed bij komen van gisteren.

En hierbij laat ik het dan voor vandaag. Ik hoop dat je er weer bent bij de volgende Post.

Love you all!🩷🐾💋🍀

Let's Spread Love!💞

Let Love Rule!🫶

-----------------------------------DOE IETS GEKS, DENK IETS MOOIS, ZEG IETS LIEFS,

DAN HEEFT ELKE DAG IETS POSITIEFS ------------------------------