Achtbaan gaat omhoog....
- Carmen Carmen
- 5 mei
- 11 minuten om te lezen
Lieve Lezer,
Hier ben ik weer. Maar vandaag ben ik heel anders dan mijn laatste Post en gelukkig maar, want in mijn laatste Post was ik niet zo Happy.
Het gaat nu een stuk beter, ik ben weer uit mijn dal. Mijn achtbaan gaat weer omhoog.
Komt ook een beetje door het mooie weer, het zonnetje schijnt en dan ga ik ook mee schijnen.
Ik voel mij goed, ben weer wat vrolijker, voel mij mooi, loop weer met een glimlach op mijn gezicht en loop een beetje te fantaseren over de toekomst.
Ben ook lekker druk, onderneem allerlei dingen, zowel thuis als buitenshuis. Met andere woorden, ik ben lekker positief.
Dus ik roep weer: "2025 Wordt (is) mijn jaar."
En ik doe ook mijn best, om het mijn jaar te maken.
En het is niet om negatief te klinken, want dat wil ik zeker niet. Zeker nu ik mij weer in een positieve Vibe bevind, maar ik weet dat het elk moment anders kan worden. Ik weet dat ik elk moment anders kan wakker worden en dat mijn achtbaan niet meer omhooggaat maar omlaag en ook nog eens langs het spookhuis kan rijden.
Dat maakt het dat ik nu extra geniet van de momenten die ik mij wel goed voel.
Vannacht heb ik lekker geslapen. Ik sliep gisteravond best wel vroeg en ik was vanmorgen ook weer vroeg wakker.
Maar dat kwam doordat Max rond half vijf weer een epileptische aanval heeft gekregen. Het was al een tijdje geleden dat hij er eentje kreeg. Zijn laatste aanval was op 18 Februari. Dus vanmorgen liepen wij wel weer vroeg buiten. De rest van de dag heeft hij zoals altijd nergens last van gehad en even vrolijk gedaan zoals hij altijd doet.
Mijn broer was nog even bij mij thuis met zijn hond en Max heeft gewoon er mee gespeeld.
Op mijn vorige Post heb ik een reactie van een lezer gekregen, waarvan ik een dubbel
gevoel kreeg. Deze lezer had eerder op een andere Post gereageerd, maar niet openbaar.
Aan de ene kant was ik blij met zijn reactie en aan de andere kant werd ik er heel verdrietig van.
Ik was natuurlijk blij, omdat ik er altijd blij van word als ik een nieuwe lezer zie en ook nog een nieuwe reactie krijg, want dan zie ik dat ik weer een nieuw persoon bereikt heb met mijn woorden en vond het fijn dat hij/zij op de een of ander manier mij een beetje begreep.
Bovendien las ik ook lieve woorden in zijn reactie.
Maar aan de andere kant werd ik verdrietig van zijn woorden.
Zijn/haar woorden raakten mij en ik kon zijn/haar pijn voelen. Ik begreep zijn/haar pijn zo goed. En zoals ik net zei, daar word ik verdrietig van. Ik zou zo graag willen, dat ik die pijn die bij mij zo bekend is, bij anderen kon verwijderen.
Helaas kan ik dat niet. Het enigste wat ik kan doen, is een luisterend oor aanbieden, een schouder om op te huilen. Niet oordelen. Heel veel kracht sturen. Begrip tonen. En op de een of ander manier liefde zenden, ook al is het doormiddel van woorden dwars door een scherm heen.
Maar dat is eigenlijk wat ik iedereen wens, ook al hebben het sommige mensen harder dan anderen.
Zijn/haar woorden raakten mij heel erg en hoop dat deze persoon een beetje troost in mijn reactie heeft gevonden.
Het heeft mij ook een beetje moeite gekost om het los te laten.
Dat is mijn leerpunt en wat ik moet accepteren van mijn zelf. Dat hoe graag ik het ook wil, ik niemand kan helpen (beter maken) (ik kan mezelf niet eens beter maken) en Carmen's Journal is daar ook niet voor bedoeld.
Meer dan dat ik gedaan heb, kan ik (Carmen's Journal) niet doen.
Carmen's Journal probeert op een eigen manier zoveel mogelijk liefde te verspreiden, zoveel mogelijk mensen te bereiken, in deze soms minder mooie wereld.
Een tijdje terug ontmoete ik een oudere dame, moeder van J.P.
Het is een oudere mevrouw wie ik niet alleen ben gaan bewonderen, over hoe zij in het leven staat en hoe zij over het leven denkt, maar ook om wie ik heel veel ben gaan geven.
Deze mevrouw ondanks dat zij wat ouder is in leeftijd, zij is ouder dan mijn eigen moeder, kleed zich altijd heel vrolijk en kleurvol. Ze maakt ook grotendeels haar eigen kleding.
Dus wat kleding betreft hadden wij al bij de eerste ontmoeting al een klik. (Wegens dat kleurvolle kleding, bovendien maakte ik vroeger ook veel kleiding voor mezelf of mijn kinderen.)
Ik weet niet waarom, maar werd eigenlijk al van af dag 1 volgens mij door haar met open armen in haar huis ontvangen.
Later heeft zij dit ook naar mij toe uitgesproken, dat ik er gewoon bij hoor en eentje meer van de familie ben.
Nu is zij een beetje ziek. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit.
En weet je wat het is? Ik had het niet verwacht, maar het doet heel veel met mij.
Ik weet niet waarom maar ik word er heel verdrietig van.
Als ik met haar praat, probeer ik haar op te vrolijken. Maar als ik zie dat het niet goed met haar gaat, vind ik het moeilijk om mijn verdriet te verbergen. En ze heeft mij al een paar keer zien huilen.
Ik heb een paar weken bij J.P gelogeerd om voor hem te zorgen na zijn operatie en dan zag ik haar regelmatig (vooral in het ziekenhuis).
Nu ben ik weer thuis in Purmerend en zie ik haar niet meer zo veel, maar ik app wel dagelijks met haar.
Het leven is zo oneerlijk. Waarom wordt het iemand die wil leven zo moeilijk gemaakt? Maakt niet uit hoe oud deze persoon is, er is nog levenslust zat.
En een ander die helemaal geen levenslust heeft, wordt gedwongen om te blijven leven.
Ik zou willen dat ik haar levenslust had.
Ik hoop echt dat zij 100 wordt, ik gun het haar zo, maar ben bang dat als je eenmaal op een bepaalde leeftijd in het ziekenhuis komt (deze mevrouw is over de 80 jaar en mankeert een paar dingetjes wat haar gezondheid betreft) dat je dan heel hard achteruit kan gaan.
Ik ken deze mevrouw nog niet zo lang, maar zelfs ik zie de achteruitgang.
Het verschil tussen de eerste dag dat ik haar ontmoete en vandaag.
En bij mijn laatste bezoek bij haar in het ziekenhuis schrok ik helemaal, want ze is heel erg afgevallen.
Met een beetje geluk mag zij van de week naar huis, ik hoop dan dat zij het thuis allemaal red. Zij krijgt dan natuurlijk wel heel veel hulp van thuiszorg.
Ik had de familie aangeboden dat ik een tijdje voor haar zou kunnen zorgen, dan zou ik bereid zijn om een tijdje bij haar in te trekken om vooral in de avonden haar niet alleen te laten.
Maar zij is een hele zelfstandige vrouw, dus ik begrijp heel goed dat ze dat niet willen.
Ik word heel verdrietig als ik nu denk, dat als zij weer thuis is, misschien niet meer alles zal kunnen doen, wat ze deed voordat ze in het ziekenhuis kwam. Ik hoop natuurlijk van wel, want onbewust ben ik heel erg veel om deze mevrouw gaan geven.
Ik heb dit ook bij haar uitgesproken.
Het leven heeft mij geleerd, dat als je om iemand geeft, niet moet wachten met uitspreken dat je om diegene geeft, want je weet nooit tot wanneer je die kans hebt. En je moet nooit spijt krijgen dat je tegen iemand om wie je gaf nooit de woorden 'houden van', op tijd hebt uitgesproken.
En ja….Het doet pijn! Ik zou willen dat ik soms niet zo gevoelig zou zijn en dat ik mij de pijn van anderen niet zo zou aantrekken.
Ik zal je nog wat vertellen, ik ben niet echt van het knuffelen.
Er zijn maar een paar mensen waar ik echt mee knuffel, echt uit het hart, met liefde.
Mijn kinderen, kleinzoon (+bonus), vroeger mijn ex of als ik iemand troost.
En bij deze mevrouw heb ik het ook een paar keer spontaan gedaan. Dat ik later bij mezelf dacht: " Wat heb ik nou gedaan?" Als of ik mezelf niet herkende en ik iets heel raars had gedaan.
Ik heb wel eens geprobeerd, bewust geprobeerd om meer 'knuffelbaar' te zijn. Of bijvoorbeeld met mijn eigen moeder meer 'knuffelbaar' te zijn.
Als ik de deur uit ga bijvoorbeeld, niet alleen gedag zeggen maar ook een kus geven, maar dat voelde heel ongemakkelijk en nep. Dus ik hield het ook niet lang vol en stopte er snel mee. Mijn moeder is trouwens ook niet zo van het knuffelen.
Ik moet wel zeggen dat de relatie tussen mijn moeder en mij dit afgelopen jaar, wel weer beter aan het worden is. Ik heb mij meer opener naar haar toe opgesteld om onze relatie te verbeteren.
In hele kleine stapjes ben ik dat ook met andere familie leden aan het doen.
De relatie tussen mijn kinderen en mij wordt ook met de dag beter.
Ik heb geaccepteerd dat ze volwassen zijn. En dat ze hun eigen leven hebben.
En iedereen leidt zijn leven op zijn eigen manier.
Ben super blij dat ik ze regelmatig zie en goed contact met ze heb.
Ik ben super trots op ze en werk er dagelijks aan om mijn fouten uit het verleden te corrigeren. Gelukkig geven ze mij die kans ook.
Mijn allergrootste vriend, mijn smurfje (kleinzoon) zie ik wekelijks, waar ik super blij mee ben. Ik zie hoe hij van week tot week veranderd en groeit.
Het wordt binnenkort zomer, tenminste dat is wel te hopen. Ik reken er in ieder geval wel op.
En als het zomer is, hoort er natuurlijk ook mooi weer bij. Lekker zonnetje en hoge temperaturen. Daar ben ik Fan van. Dat heb ik het allerliefste.
En dan word het voor mij ook tijd voor een nieuwe look. Gewoon een klein verandering.
Kilo's er af heb ik een beetje opgegeven. Ik vind lekker eten veel te lekker en bovendien vind ik alles lekker. Dus het enigste wat ik wel doe, is een beetje op letten wat ik eet om niet nog meer aan te komen. Ik hoef niet af te vallen, maar ik mag niet meer aan komen.
En die paar kilo's die ik te veel heb, staan mij ook niet zo heel erg slecht. ( Misschien ook omdat ik ze geaccepteerd heb).
Ik heb wel een nieuwe afspraak bij de kliniek gemaakt voor een huid behandeling en het wordt ook weer tijd om mijn haar een nieuw kleurtje te geven. Geen ginger meer.
Ik ga deze keer meer de blonde kant op, maar zodat het niet zo opvalt in één keer, ga ik het iedere keer een tintje lichter doen.
Afgelopen zondag was het Moederdag in Spanje en omdat mijn kleinzoon half, half is. Moeder Spaans, Vader Nederlands. Had ik in naam van mijn kleinzoon een cadeautje voor mijn dochter voor Moederdag.
Ik had een fotoalbum gemaakt, met foto's van mijn kleinzoon van af de dag dat mijn dochter zwanger was, tot vandaag, dus ook foto's van de echo's enz. En bij iedere foto zat er wel een verhaaltje, een versje of een gedachte erbij.
Zowel vader als moeder waren er heel blij mee.
De kleine jongen doet het heel goed, groeit harstikke goed zelfs een beetje boven gemiddeld. Eet goed, slaapt goed en is heel vaak vrolijk.
Hij kan soms ook heel ondeugend kijken en dat is wel grappig om te zien, omdat hij nog zo klein is, over een paar dagjes is hij alweer 3 maandjes. De tijd vliegt voorbij.
Van de week toen het zulk mooi weer was ben ik met G. uit eten geweest.
Hij belde ineens op, of ik wat te doen had en toen spraken wij af, om in Purmerend uit eten te gaan.
En je raad het natuurlijk al, bij het voorgerecht bestelden wij natuurlijk onze oesters.
We hebben een vaste plek, en een vast voorgerecht.
Ik was in de ochtend met mijn moeder in de stad, en om zeker te weten dat er in de avond plek zou zijn, reserveerde ik een tafel.
Het was mooi weer en dan moet je wel reserveren want anders is de kans dat als je er wilt eten in de avond alles vol zit, vooral buiten.
Het was weer een gezellige avond.
Nu hebben wij afgesproken dat ik bij de officiële opening van zijn restaurant misschien zal komen helpen. Als ik hem zou zijn, zou ik het heel spannend vinden en best wel nerveus zijn. Maar hij is heel rustig en er van overtuigd dat het een groot succes zal worden. Ik hoop het in ieder geval voor hem en wens hem heel erg veel succes. Maar hoe ik hem er over hoor praten, zal het wel allemaal goed komen, hij heeft alles goed geregeld en overal aan gedacht. Ik noem bij deze Post de naam van het restaurant niet, want ik weet niet of ik dat mag, maar bij mijn eerst volgende Post als ik daar toestemming voor krijg, zal ik de naam noemen.
Zelfs de Burgemeester komt naar de opening.
Ik heb wel eens verteld hier bij Carmen's Journal over J.P verteld.
Het is iemand die heel veel om mij geeft en het goed met mij voorheeft. Ondertussen kennen wij elkaar wel een tijdje, maar ik ben tot de conclusie gekomen, dat mijn gevoelens naar hem toe, niet hetzelfde zijn als zijn gevoelens naar mij toe.
Het is misschien voor mij ook allemaal een beetje te snel gegaan, ondanks dat ik heel vaak op de rem heb getrapt.
Misschien was ik nog niet aan toe aan een relatie, of een combinatie van beide. Ik heb al vaker bij Carmen's Journal uitgesproken dat zijn gevoel veel verder was dan de mijne en dit heb ik natuurlijk ook bij hem uitgesproken.
Ik wil niemand kwetsten en zeker niemand zijn hart breken.
Niemand weet beter als ik, hoe dat voelt. Maar ik moet wel eerlijk zijn, naar hem toe en ook naar mijn zelf. En ik wil hem zeer zeker niet aan het lijntje houden.
Van de week hebben een goed gesprek gehad met elkaar en ik heb mijn gevoel, dus eigenlijk wat ik niet voel en waar ik tegen aanloop uitgesproken.
Ik ben niet van plan om hem te veranderen en wil ook niet dat hij veranderd voor mij, hij moet blijven wie hij is.
En misschien klinkt dit een beetje egoïstisch maar ik wil ook niet voor hem veranderen of mij aan hem aanpassen. (Heeft hij trouwens niet om gevraagd)
Heb ik in het verleden met andere relaties al genoeg gedaan en ben alleen maar heel ongelukkig van geworden.
Ik ben nu op een leeftijd dat ik wil doen, wat ik wil en wil niet door anderen tegengehouden worden, dat is al te veel gebeurd in het verleden.
Waar wij nu staan? Het is bij hem, alles of niks. Vriendschap wil hij niet. Dus nu zijn er heel veel stappen terug genomen, en ik heb heel veel denkwerk te doen. Ik neem dit dan ook, heel serieus. Ook omdat ik zeer gehecht ben geraakt aan bepaalde mensen van zijn familie.
Aanstaande zondag ga ik weer naar de kerk. Mijn nichtje had mijn moeder gevaagd om mee naar de kerk te gaan en toen ik dat hoorde, dacht ik, ik ga ook mee. Ja, ik heb ook behoefte om even te gaan.
Het is alweer lang geleden dat ik er voor het laatst was.
Ik moet de Heer bedanken voor alle goeds dat mijn leven is binnengetreden afgelopen periode.
Met de Bitcoin gaat het redelijk. Blijft natuurlijk stijgen en dalen. Is nog lang niet, waar die moet zijn, maar gaat de goede kant op.
Ik kan gerust zeggen dat mijn droom steeds zichtbaarder wordt.
En het mooiste van alles is, dat als het eenmaal waar is gemaakt, dat ik later kan zeggen, dat ik het helemaal alléén heb gerealiseerd. Ik heb er niemand voor nodig gehad.
Misschien dat ik heel erg zachtjes Jerry bedank, omdat hij mij tijdens onze relatie een klein beetje over de digitale coins leerde. Helaas zal hij het nooit te horen krijgen.
Ja........ Je mag het best weten. Ik ben best wel trots op mezelf dat ik mijn droom ga waar maken. Reizen (op avontuur gaan) met de camper door de wereld.
Mijn droom komt steeds meer dichterbij.
En ik denk dat ik met deze positieve gedachte deze Post ga afsluiten voor vandaag.
Ik wil je bedanken voor je aanwezigheid en voor het lezen van mijn woorden. Ik hoop dat ik je een beetje heb kunnen afleiden en ook een klein glimlachje op je gezicht heb mogen toveren.
Reageer gerust op mijn Post, laat mij weten hoe jij je voelt. Leef jij ook in een achtbaan?
Geniet jij extra van je goeie dagen? Ben je net zo bang voor de toekomst als ik? Zijn je mindere dagen extra donker? Heb je iemand om mee te praten op een wat mindere dag?
Je weet dat er over praten helpt, maak er geen Taboe van. Het is oké om niet oké te zijn.
Begin met het verbreken van het Taboe dat heerst op Mentale Gezondheid. Begin bij zelf.
Love you all!🩷🐾💋🍀
Let's Spread Love!💞
Let Love Rule!
All you need is Love!🥰
------------------------------- ALLES WAT JE NODIG HEBT, ZIT AL IN JOU -------------------------------
☺️