Nu even niet........

Lieve Dagboek,

Het is heerlijk weer vandaag.

De lucht is mooi blauw, er is geen wolkje te bekennen en het zonnetje scheen al vroeg vanmorgen.

Volgens mijn weersberichtappje wordt het vandaag prachtig weer met 22 graden, dus dan weet je het al met mij. Mijn dag begint vandaag met een glimlach op mijn gezicht en ik probeer vandaag zoveel mogelijk zelf ook te schijnen.

Ik loop vandaag dus een beetje te zweven op een roze wolk met een roze bril (zonder drugs), ik hoor de vogeltjes zingen, ik zie dat het gras groen is en de lucht blauw is. 

Dat soort normale dingetjes waar ik normaal niet op let, omdat ik zo somber en negatief ben en alleen maar in mijn Duisternis zit, die zie ik vandaag allemaal wel.

En het geeft mij ook nog heel veel energie.

Vanmorgen liepen Max en ik weer lekker over de dijk en het was heerlijk. Ik hoefde toen al geen dikke jas aan. Die lange ochtendwandelingen met Max doen ons allebei erg goed. Het is een goed begin van de dag.

Gisteravond in Krommenie geslapen.

Het is wel leuk, want als Max en ik dan over de dijk lopen, dan komen wij steeds meer bekenden tegen waar we een praatje mee doen. En de mensen zijn ook niet meer zo bang voor Max.

Max heeft het wel naar zijn zin in Krommenie, iedereen houdt van hem en is heel lief voor hem. Bovendien heeft hij er heel veel ruimte om te rennen en spelen, soms misschien een beetje te veel, want als hij een ondeugende bui heeft, dan wil hij wel eens de verkeerde kant op gaan en niet luisteren als ik hem roep, wel omkijken om te laten zien dat hij mij wel gehoord heeft, maar dan toch zijn eigen gang gaan. (Net zoals baasje, een eigen willetje.)

Gelukkig gebeurt dit bijna nooit, want over het algemeen luistert hij erg goed.

Ik krijg ook vaak complimentjes van eigenaren van andere honden over hoe goed Max luistert. 

De komende dagen zal ik in Krommenie doorbrengen. JP zou vorige week geopereerd worden en ik had beloofd, dat als het zo ver was, ik er voor hem zou zijn en ook voor hem zou zorgen tijdens zijn revalidatie.

Dus afgelopen donderdag verhuisden Max en ik voor een aantal dagen naar Krommenie.

Maar toen wij in het ziekenhuis aankwamen (de dag van de operatie) hoorden wij dat er een spoedoperatie ertussen door was gekomen en werden wij naar huis gestuurd.

Toen de Chirurg dit kwam vertellen werd ik erg kwaad en was ik het er niet mee eens. Want JP zijn operatie is ook een spoedoperatie aangezien alles heel snel is geregeld zodat hij geopereerd wordt en 1 van zijn artsen aangegeven had, dat hij heel rustig aan moest doen, want de meeste mensen in zijn geval halen het ziekenhuis niet op tijd.

Ik begrijp heel goed, dat waarschijnlijk de operatie die er tussen kwam een leven of dood situatie zal zijn geweest.

Maar op zo een moment komt er natuurlijk veel emotie naar boven, en ik moest gewoon zeggen wat ik ervan vond. (Heb ik wel vaker last van, dat ik mijn mening moet uiten.)

Ik zei ook tegen de arts, dat als er in de tussen tijd dat JP nu moest wachten tot dat hij geopereerd werd, iets met hem zou gebeuren, ik hem persoonlijk verantwoordelijk voor zou houden. (Het waren maar een paar dagen.)

Ondertussen is J.P geopereerd en is alles goed verlopen. Operatie dan, nu nog de revalidatie.

Dit houdt in dat ik een paar extra dagen in Krommenie ben gebleven. Ik wilde eerst teruggaan naar Purmerend en pas naar Krommenie gaan als hij geopereerd werd, maar uiteindelijk ben ik gebleven.   

Maar goed, dat heeft mij niet weerhouden om sowieso mijn eigen ding te doen. 

Zo heb ik, maandag mama naar Schiphol gebracht, want ze ging een paar weekjes op vakantie naar Madrid. 

En het is misschien een beetje raar, ook omdat ze deze keer juist minder lang gaat, dan dat ze met Kerst ging. Bovendien gaat het met mij een stuk beter dan toen, toch heb ik het gevoel, dat ik haar deze keer meer ga missen dan toen.

En dinsdag ben ik op bezoek bij mijn grootste, kleinste vriend Matteo (kleinzoon) op bezoek geweest. Wij zijn de hele dag samen geweest. Wij zijn wezen winkelen en wij zijn naar zijn nieuwe huisje gegaan. Ja...... Het is best een drukke lange dag geweest. Op de heen weg, was het prachtig weer en kon ik lekker cabrio rijden met mijn muziekje aan en op de terug was het helaas wat minder, want het was niet alleen ontzettend druk op de weg (spits), maar het regende ook nog eens ontzettend hard. Op een gegeven moment regende het ook zo hard, dat ik bijna niet kon zien waar ik reed. Dus dat was wel wat minder.

Ik heb het gevoel dat mijn relatie met mijn dochter ook weer wat beter wordt. Ik doe er in ieder geval wel mijn best voor om alles te herstellen. Ik zou zo graag willen dat alles wordt zoals ik dacht dat het was tussen ons en dat al het vertrouwen tussen ons zich weer hersteld. Ik heb echt van mijn fouten geleerd en ga niks en niemand meer tussen ons laten komen.

Net zoals de relatie met mijn zoon. Ik weet dat ik veel goed te maken heb en dat ben ik dan ook van plan. Ik ga ook niet stoppen, tot dat onze relatie weer helemaal goed is.

Het verleden kan ik helaas niet meer veranderen, maar ik kan wel het heden anders aanpakken en mijn uiterste best doen zodat de toekomst beter wordt.

Ik laat in ieder geval niks en niemand meer tussen ons komen.

Van de week mocht ik weer even bonus oma zijn van J en J, het was leuk om even op de jongens te passen. Jammer dat de kleinste niet mee was. Ik vind dit van (bonus) oma zijn stiekem toch wel leuk. Ik hoop dat ik vaker de kans krijg om op te passen en leuke dingen met ze te doen, vooral nu de zomer onderweg is.

Dit bovenstaande schreef ik gisteren, alleen ik had deze Post niet afgemaakt en dus ook niet gepubliceerd.

Ondertussen ben ik vandaag heel anders wakker geworden. 

Het zonnetje schijnt ook niet vandaag. Als ik naar buiten kijk, is het bewolkt, grauw en grijs.

Laat ik het zo zeggen, ik ben minder positief en weer een beetje in mezelf gekeerd.

Volgens mijn weersberichtapp zal het vandaag ook de hele dag zo blijven, bewolkt, grauw en grijs. Gewoon BAH weer..........

Het zonnetje heeft vandaag een dagje vrij genomen.

Maar vanmorgen toen Max en ik buiten liepen was het niet koud.

Wij zijn wel een uur wezen lopen met zijn tweetjes.

Ik had mijn oortjes weer in, muziekje op en lekker lopen.

Maar ik was down. En het klinkt misschien een beetje raar, maar ik had ook even behoefte om mij verdrietig te voelen.

Ik voelde een brok in mijn keel en had de behoefte om mijn tranen te laten vloeien.

En wat er dan het best helpt, is inderdaad een lange wandeling met muziek op. Muziek die herinneringen naar boven oproept. 

Als alles eruit is, voel ik mij meestal dan ook beter.

Ik voel ook dat ik vandaag met minder energie ben wakker geworden. Ik zeg niet dat dit een kleine terug val is. Het is alleen een wat mindere dag, waarin ik wel wat meer mijn best moet gaan doen om een wat betere dag ervan te maken.

Ik merk het ook aan de muziek die ik luister, de video's die ik maak voor Tik Tok, of die ik bekijk op Tik Tok.

Ik wil mij eigenlijk weer terugtrekken in mijn schulp.

Gewoon tegen iedereen zeggen: "Nu, even niet."

En even in een hoekje in mijn eentje zitten, wachten tot dat het over is, wachten tot dat ik er weer uit ben. Heel even "me time."

Je vindt het raar zeker, hoe ik mij de ene dag zo goed kan voelen, en de andere dag juist zo down kan voelen.

De pieken kunnen heel hoog zijn, maar de dalen kunnen heel laag zijn. En gelukkig valt deze, reuze mee en heb ik deze wel onder controle.

Terwijl ik bezig ben met deze Post voel ik hoe ik uit deze Dal langzaam omhoog klim.

Hier het bewijs dat Carmen's Journal goed zijn werk doet als Therapie.

Daarom blijf ik ook steeds roepen, "verbreek het Taboe."

Open de communicatie. 

Open communicatie is de 'Key', voor het verbreken van het Taboe, voor begrip naar elkaar toe, voor opluchting, voor verbinding, voor genezing, noem het maar op.

Het wordt ook tijd dat ik binnenkort op bezoek ga bij mijn vriend Kilroy. Kijken hoe het met hem gaat en meteen een boost positiviteit bij hem ga halen. (Ik word altijd erg positief als ik hem gesproken heb.) Kunnen wij meteen plannen maken voor onze eerste Festival van 2025.

Voordat ik bij hem op bezoek ga, wil ik zelf iets ontwerpen met de les dat ik toen gekregen heb van hem, maar ik vind het nog een beetje moeilijk. 

Ik zag van de week een nieuwe afbeelding op Facebook die hij gemaakt had, die mij persoonlijk heel erg aansprak. Ik heb deze met je willen delen, hier bij Carmen's Journal.

Ben benieuwd wat jij ervan vindt als je ernaar kijkt, wat jij er in ziet en wat jij voelt als jij er naar kijkt. Laat gerust je mening achter, of stuur een mailtje zoals je anders ook doet, is ook goed.

Bij mijn vorige post kreeg ik een reactie van een lezer waar ik een beetje emotioneel van werd. Het ging over verkeerde beslissingen die ik in mijn verleden verkeerd heb gemaakt en of ik die bewust of onbewust gemaakt had, toen ik ze maakte.

Of ik genoeg informatie toen had, om de juiste beslissing te maken.

Het waren woorden die mij een beetje aan het denken brachten. Woorden waar ik sowieso zelf vaak wel aan denk, want ik wil wel van mijn fouten leren en in een eventuele toekomst niet meer maken. Maar nu dacht ik er aan omdat iemand mij een aantal vragen stelde en ik eigenlijk niet zo goed wist wat ik moest antwoorden, want ik wilde wel een eerlijk antwoord geven.

Maar weet je wat ik vooral fijn vond aan dat bericht? Dat wat ik schrijf, serieus genomen wordt. En dat er nog goede mensen zijn op deze wereld die je willen helpen zonder je te kennen. Want uit die reactie die ik kreeg, voelde ik steun, goedbedoelde advies en ik voelde zelfs een beetje liefde in die woorden. Ik voelde mij niet veroordeeld.

Ik heb die reactie heel vaak gelezen, 1x was niet genoeg.

Aankomende week heb ik een afspraak gemaakt in een Botox kliniek in Almere. Ik wil wat informatie krijgen over wat dingetjes (wat kleine correcties die ik bij mij weer wil laten doen)

Over de kliniek in Purmerend ben ik toch niet helemaal 100% tevreden.

Mijn vriendschap met A.R stond de laatste maanden een beetje op een laag pitje, we spraken elkaar wat minder. Ben blij dat wij dat nu weer ouderwets opgepakt hebben en elkaar weer gewoon appen en bellen. Zoals wij altijd zeggen: "Vrienden voor het leven." Vrienden hoeven elkaar niet elke dag te zien of te spreken om te weten dat je er voor elkaar bent.

En met deze positieve mededeling sluit ik deze Post vandaag.

Ik wens je een fijne dag en bedank je, voor je aanwezigheid bij Carmen's Journal. Ik bedank je dat je de tijd hebt genomen om mijn woorden te lezen en ook een beetje mijn gezeur aan te horen.

Je weet het, aan de andere kant van het scherm is er iemand die je een luisterend oor aanbied. Het kost je maar een mailtje en het kan een hoop opluchten. Je hoeft de strijd niet alleen aan te gaan, want samen staan wij sterk. En geloof mij, als ik het aan kan, kan jij het ook.

Love you all!💋🍀🩷🐾

Let's Spread Love!💞

Let Love Rule!🫶

https://youtu.be/Bbiqy2TOwBw?si=bB-CalBiNilAuRuV

------ Moed en vertrouwen zijn nodig om over de angst dat het misgaat heen te stappen ------