Achtbaan gaat weer omhoog.....

Lieve Dagboek,

Op mijn vaste plek op de bank en met mijn laptop op schoot, vertel ik je hoe het vandaag en afgelopen dagen met mijn gaat.

Ik vertel je wat ik voel, wat ik doe, wat ik zie en wat ik denk.

Ondanks dat het zonnetje vandaag buiten schijnt, heb ik het een beetje koud dus heb ik een dekentje over mij heen gedaan.

Max zit natuurlijk zoals altijd naast mij. Hij leunt tegen mij aan en ik voel zijn warmte. Het voelt fijn. Zoals ik heel vaak zeg, hij geeft mij kracht.

Vannacht heb ik goed geslapen en dat is fijn. Zit ik in ieder geval niet de hele avond te piekeren en worden er in mijn hoofd geen overuren gemaakt. Ik ben 1x wakker geworden, maar ik kon daarna aardig snel weer in slaap vallen.

In de loop van de ochtend ben ik ook even onder de zonnebank gegaan en ook dat heeft mij goed gedaan.

De warmte van de zonnebank doet mij lichamelijk goed en heb ik ook minder lichamelijk pijn erdoor. Bovendien ontspant het mij ook heel erg. En dat is altijd wel lekker.

In de ochtend moest mijn moeder naar fysiotherapeut en ben ik met haar meegegaan, ik moest toch naar de apotheek om mijn medicijnen op te halen. Het is namelijk allemaal in hetzelfde gebouw. Daarna zijn wij samen boodschappen gaan doen. 

Ik grijp nu zeg maar, iedere kans om naar buiten te gaan en mezelf niet thuis op te sluiten.

Mijn moeder moet ook van haar arts meer gaan lopen, dus dan zorg ik ook ervoor dat ze dat ook doet. Het is ook goed voor mij.

Zij heeft afgelopen jaren, toen ik er helemaal doorheen zat, voor mij gezorgd en nu probeer ik een beetje voor haar te zorgen. (Ook al kan zij dat zelf helemaal prima, maar ik vind, dat ik heel wat goed te maken heb met mijn moeder.)

Ik wil onze band ook verbeteren. Onze communicatie is in ieder geval beter dan een tijdje terug.

Ik ben afgelopen week lekker bezig geweest met mijn schilderen. Ik heb tot nu toe twee schilderijtjes gemaakt. Maar waar ik trots op ben is, dat ik mijn afspraak met mijn psychiater ben nagekomen.

Ik had afgesproken met mijn psychiater, dat ik zou gaan schilderen en dat ik het schilderij niet zou afmaken op hetzelfde dag. Dus dat ik het opzij zou zetten en zou zeggen: "Morgen maak ik het af, het hoeft niet vandaag perse af."

Want als ik schilderde gaf het mij stress, als ik het niet afkreeg, want het MOEST af. Wat maakte dat schilderen niet meer leuk of ontspannend was. Ik kon het niet loslaten tot dat het af was. 

En nu heb ik dat wel gedaan en het is goed gedaan. 

Weer een schouderklopje voor mezelf. Ik weet dat het voor jou niks voorstelt, maar voor mij is het wel een BIG DEAL. Dus nogmaals, schouderklopje voor mezelf! 

Ik laat ze allebei hier zien, eentje hierboven en eentje hier beneden.

Zoals je ziet, zijn ze heel verschillend. En je kunt ook zien, dat ik mij heel verschillend voelde toen ik ze maakte.

Vorig weekend logeerde ik een paar dagen in Krommenie. (Dat doe ik wel vaker.) En als ik daar logeer, lopen Max en ik soms over de dijk, het is heel mooi wandelen daar. Je hebt daar waar wij logeren een heel mooi stukje natuur waar je kan lopen. En zondag liepen wij al vroeg buiten. Het was best wel koud, maar het voelde heerlijk. 

En ik voelde mij zelf ook erg goed. 

Zo goed zelfs, dat ik probeerde met Max een stukje te hardlopen.

Op de dijk laat ik Max altijd los, kan hij lekker zijn eigen gang gaan. Ik probeerde ook een beetje een sprintje te trekken met Max. Ik liet hem eerst zitten en zelf nam ik een voorsprong, maar dat hielp niet veel, want binnen een paar seconden had hij mij al ingehaald. Beetje bij beetje gaan wij dat hardlopen maar weer oppakken. Is goed voor ons allebei.

Wij gaan ons weer een beetje zomer klaar maken.

Dat houd in, lekker fit zijn voor de zomer, dus ook ons eten een beetje aanpassen.

Een beetje op ons eten letten, wat gezonder eten weer, geen koolhydraten en ook geen koek, chips of snoep in de avond bij Netflix. Wij gaan deze zomer niet weer een heel nieuwe garderobe kopen. Ook al is dat natuurlijk wel heel erg leuk. Een paar nieuwe dingetjes zullen wij wel kopen.

Aan het begin van het jaar had ik geschreven in 1 van mijn Post dat ik van plan was om de vriendschappen die ik afgelopen jaren had verwaarloosd weer op te pakken. En daar ben ik ook mee bezig geweest. Bij sommige heb ik mij moeten verontschuldigen en de gecreëerde afstand te laten voor wat het was. En bij anderen was het, als vanouds, als of wij elkaar dagelijks zagen. 

Het belangrijkste is dat de lucht geklaard is, dat fouten gecorrigeerd zijn en dat iedereen weet waar die aan toe is.

Zoals je kunt lezen in deze Post, gaat het nu op dit moment heel wat beter met mij als dat het ging toen ik mijn vorige Post schreef.

Ik blijf roepen dat 2025 mijn jaar is, maar dat wilt niet zeggen dat ik uitgestapt ben, uit de achtbaan waarin ik leef. Dat wil niet zeggen dat ik mijn persoonlijk gevecht al overwonnen heb.

Nee................

Ik heb nog een lange weg te gaan.

Maar ik ga niet opgeven, ik ga dit overwinnen. Ik ga mijn angsten overwinnen en mijn dromen waarmaken. 

Zoals je kunt lezen gaat het deze week een stuk beter dan vorige week. 

Deze week voel ik mij weer positief, met veel kracht en vol plannen voor de 'nabije' toekomst. 

Ja........Dit is een fijn een gevoel. Ik probeer dit vast te houden.

Maar ik blijf ook op mijn hoede, want weet uit ervaring dat ik mij zo anders kan gaan voelen. Dus probeer ik dit soort momentjes te omhelzen en er extra van te genieten.

Ik probeer zoveel mogelijk kracht op te sparen voor de volgende terug val, zonder een negatieve gevoel te krijgen.

Nu moet ik ook zeggen dat het zonnetje buiten schijnt, en dat helpt mij heel erg om een positief en zelfs vrolijk gevoel te krijgen. Het zonnetje kan mij goed uit mijn Duisternis halen.

Maar niet alleen het zonnetje, ook de mensen die ik om mij heen heb, helpen onbewust een handje mee. En natuurlijk, niet te vergeten Max, mijn Soulmate.

Ik ben blij dat ik nu een Post kan schrijven die minder angstig klinkt dan de vorige.

En hoe kan ik dit gevoel beter vasthouden dan door te winkelen? Want daar word ik zeker vrolijk van, vooral als het zonnetje schijnt.

Dus zogezegd, zo gedaan.

Ik heb vorige week een paar lekkere opvallende kauwgom roze laarzen en een broek met bloemetjes gekocht. De broek lijkt een beetje uit de jaren 70, zo een beetje uit de Flowerpower tijd. Toen ik het aan mijn moeder liet zien, zei zij: 

" Dat is echt iets voor jou, past precies bij jou." En dat klopt ook wel, lekker kleurvol.

Al mijn kleiding is kleurvol, daar word ik vrolijk van. Het is al donker genoeg in mijn hoofd.

Zal ik je nog eens wat leuks vertellen, aankomende zaterdag wordt mijn kleinzoon 1 maandje oud al. De tijd vliegt voorbij. 

Oh jee.......

Weet je wat er op dit moment nu met mij gebeurt, had ik niet verwacht, dus het komt een beetje onverwachts binnen. Op het moment dat ik dit schrijf, vullen mijn ogen zich met tranen en ik word  overwhelmed door verdriet en voel ik een brok in mijn keel, terwijl het iets is waar ik heel blij en vrolijk van hoor te worden. Ik weet niet zo goed waar dit vandaan komt.

Gisteren was ik bij hem, gisteren mocht ik hem zien. Hij is al gegroeid, het gaat zo snel. Maar hij is zo mooi. Wij zijn naar buiten met hem geweest en we hebben met hem buiten geluncht. Het was de eerste keer voor hem (de eerste keer dat hij buiten de deur lunchte.) 

Ik vind het ook zo mooi om te zien, hoe zijn ouders met hem omgaan. Het is voor hun de eerste en ze zijn natuurlijk heel beschermend, wat ik heel goed begrijp.

Ik zie ook dat tegenwoordig dingen heel anders gaan dan toen mijn kinderen klein waren. Maar zeg er niet veel over, tenzij ernaar gevraagd wordt. Want ik weet dat iedereen met adviezen komt waar ouders niet op zitten te wachten.

Wij (oma's, tantes, zussen, etc,) bedoelen het allemaal goed, maar denken het beter te weten en ouders moeten het op hun eigen manier doen, en het kan een beetje vervelend worden als wij allemaal maar ons advies blijven geven.

En zal ik heel erg eerlijk zijn? Ik ben heel erg bang dat ik wat verkeerds zeg, waardoor de ouders mij dan misschien een beetje vervelend vinden en wij woorden zouden kunnen krijgen.

Ik wil de band met mijn dochter heel graag herstellen, of tenminste hebben zoals ik dacht dat het vroeger was.

Helaas kan ik geen foto van de kleine smurf posten, maar geloof mij, het is de mooiste smurf die er bestaat. En ik heb mij voorgenomen om de beste oma te worden die er maar bestaat.

Niet alleen van mijn kleinzoon, ook van mijn bonus kleinkinderen.

Klinkt een beetje raar, vind je ook niet? Bonuskleinkinderen. En als ik je vertel hoe dat is gegaan, vind je het helemaal raar. Op een dag werd ik wakker en ineens had ik 5 bonuskleinkinderen, 3 jongens (de 3 J's) en 2 prachtige meisjes. Alle 5 even lief. Ik moet alleen heel erg wennen aan dat ik, oma genoemd word. Aan de andere kant vind ik het ook heel erg lief. 

Ik heb in deze Post niet veel te vertellen, alleen zoals ik al eerder heb gezegd dat het beter gaat, dat ik mij beter voel en dat ik dit gevoel vast probeer te houden.

Ik wil je bedanken voor de tijd die je genomen hebt om mijn woorden te lezen en ik hoop dat je blijft terugkomen bij Carmen's Journal.

Weet dat er aan de andere kant van je beeldscherm iemand is, die je pijn en Duisternis begrijpt.

Schaam je er niet voor en praat erover.

Praten helpt!

Door middel van duidelijke communicatie zullen anderen ons begrijpen en samen zullen wij Het Taboe dat heerst op Mentale gezondheid verbreken.

Love you all!💋🍀🩷🐾

Let's Spread Love!💞

Let Love Rule!🫶

--------------------------------------- CREATE YOUR OWN SUNSHINE --------------------------------------