Doeg 2023, welkom 2024

Lieve Lezer,

Het is al een tijdje terug dat ik wat van mij liet horen, maar het was nodig. En ik weet ook nog niet helemaal 100% of ik nog veel meer van mij zal laten horen, want ben er nog steeds niet helemaal uit, of Carmen's Journal verder zal leven en verder zal gaan met haar doel. Daar moet ik nog steeds, en ben er nog steeds heel goed over na aan het denken. Ik heb

nog niet echt een vaste over beslissing genomen.

Maar in de tijd dat ik afwezig ben geweest van Carmen's Journal is er wel veel in mijn hoofd gebeurd, wat ook nodig was. 

Er moest veel opgeruimd worden.

Er moest een grote schoonmaak gemaakt worden, en daar heb ik de tijd voor gemaakt.

Ik heb mezelf goed aangepakt. Maar daarover vertel ik straks in deze Post.

Het nieuw jaar is ondertussen al begonnen, sinds de laatste keer dat ik wat schreef.

Weg met 2023. Wat voor mij persoonlijk een K.U.T jaar is geweest en mijn excuses voor mijn taalgebruik, maar het is nou eenmaal zo geweest. 

Ik ben 2024 anders begonnen dan anderen jaren. Net zoals dat ik van 2023 anders afscheid heb genomen dan van andere jaren. Want ik heb helemaal geen afscheid genomen van 2023. 

Vorig jaar heb ik helemaal niks aan Kerst of Oud en Nieuw gedaan, en dat is eigenlijk voor het eerst in mijn leven zo geweest. Voor mij zijn het doodnormale dagen geweest, zoals ieder andere dag van het jaar.

Geen Kerstdecoraties, geen Kerstliedjes, geen familie Kerstdiners, geen Kerstfelicitaties helemaal niks.

En met Oud en Nieuw net zo.

Het was mijn eigen keus, ik heb er zelf voor gekozen om het dit jaar zo te doen. (Eigenlijk vorig jaar)

Ik kan niet aan een familie tafel nep Happy zitten doen.

Het afsluiten van het jaar is voor mij persoonlijk erg zwaar geweest.

Ik heb het moeten doen zonder veel mensen waar ik veel om geef en heel belangrijk voor mij zijn. Het is gedeeltelijk ook een eigen keuze geweest. Bij sommige koos ik er zelf voor, om er niet bij te hebben met de jaarafsluiting (ook niet met Kerst) en bij anderen, kozen hun om mij er niet bij te hebben, of was het de keus van de Heer.

En als ik die dagen niet kan vieren met de mensen die mij lief zijn, omdat ze er niet meer zijn, omdat zij niet willen om welke reden dan ook, of omdat ik zelf niet wil om welke reden dan ook, dan valt er niks te vieren vind ik.

Maar goed, dat is nu voorbij, ligt in het verleden en kunnen wij beter er niet meer aan denken. 

Wij kijken alleen nog maar naar het heden. Naar het hier en nu!

Alsnog wil ik je toch een heel Gelukkig 2024 wensen en dat al je dromen en wensen mogen uitkomen omringd door iedereen die je lief is.

Welkom 2024!

Zal het dit jaar beter worden? Dat moeten wij nog even afwachten. 

Ik hoop in ieder geval dat wij met zijn allen ons best zullen doen om een beetje meer begrip naar elkaar te tonen, elkaar meer zullen helpen en hand in hand de wereld zullen vullen met liefde en een heel klein beetje mooier zullen maken, want je weet ons logo bij Carmen's Journal: "Liefde overwint haat."

Alleen met `samenwerking en heel veel liefde kunnen wij de wereld mooier maken, verlies nooit de hoop dat het mogelijk is. 

Alles is mogelijk met hoop en liefde!

Ik laat 2023 achter mij en daarbij laat ik heel veel achter mij, maar ook heel veel mensen, waaronder heel veel dierbare mensen, die ik nooit had durven denken dat ik ze achter zou laten. Maar het leven kan raar lopen en soms hebben wij geen andere keus, maakt niet uit hoe pijnlijk die beslissing ook is.

Ik laat alles en iedereen achter waar ik niet gelukkig van wordt, maakt voor de rest niet uit wie of wat je bent. Ik probeer zoveel mogelijk pijn uit 2023 daar ook te laten, in 2023, in het verleden, waar ik het niet meer zie, waar ik het niet meer voel, waar het hoort, achter mij.

Ik laat niet alleen mensen of dingen achter in 2023, ik neem ook dingen mee uit 2023 naar 2024.

Ik neem belangrijke lessen die ik geleerd heb in 2023 naar 2024. Ik neem ze mee naar het Nieuwe jaar, in de hoop ze uit te mogen voeren en er een betere jaar van te maken.

Normaal gesproken zou ik het Nieuw jaar (2024) met allerlei nieuwe goede voornemens beginnen. Maar dit jaar doe ik dat niet. Mijn enige goede voornemen is wat ik net schreef, de lessen die ik geleerd heb in 2023, uit te mogen voeren in 2024. 

Voor de rest zie ik zie het allemaal wel. Ik kijk het wel dag bij dag.

Ik zie wel wat de dag mij brengt. Bevind ik mij vandaag in een roze wolk en heb ik zin om iets te doen, dan doe ik dat.

Bevind ik mij morgen in het Doolhof en heb ik nergens zin in, ook goed, dan doe ik het niet. 

Het heeft geen zin om naar het verleden te kijken, het ligt achter mij, kan ik niks meer aan veranderen, en het is maar beter ook. Het is zoals het is. ( Ik heb het geaccepteerd.) En waarom zou ik naar de toekomst kijken? Terwijl ik naar de toekomst kijk, wat ik niet eens weet, of die er ooit zal zijn, mis ik het heden. Dus ik kan beter in het heden blijven en de rest is niet belangrijk. Dat komt van zelf wel, en anders niet.

Ik zou willen dat het anders was, maar het is zoals het is. En ik kan wel anders zeggen, maar dan hou ik alleen mezelf voor de gek.

Het gaat om het hier en nu!

Daarom zijn mijn Posts altijd zo anders, de ene dag zul je een Post van mij lezen waarin ik super positief ben, en super zelfverzekerd klink, waarin ik de hele wereld in mijn eentje aan kan. Een dag waarin ik alles inkleur met allerlei mooie felle kleuren. En de andere dag lees je een Post waar ik geen uitweg zie, en het alleen maar over mijn Monsters en Demonen kan hebben. Een dag waarin mijn schilderijen alleen maar ingekleurd zijn met zwarte verf.

Meestal voordat ik een Post schrijf, maak ik er een concept van, zodat ik het eerst rustig doorlees voordat ik het publiceer. 

Dat heb ik dus ook met deze Post gedaan, en het gebeurt ook vaak dat ik een Post niet in 1x schrijf, maar dat ik een Post begin te schrijven in concept en de dag erna wat dingen aan toevoeg.

Zo heb ik dus ook met deze Post gedaan, als er dan dingen bij mij opkwamen die ik je wilde vertellen dan voegde ik die eraan toe.

En in principe was de Post al bijna af, dat ik het wilde publiceren, want ik had veel nieuwe dingetjes om te vertellen en had alles al een paar keer doorgelezen, vooral om zo min mogelijk schrijffouten te maken. 

Want ik weet dat ik regelmatig veel schrijffouten maak en het is mij opgevallen dat het steeds erger wordt. Net zoals mijn geheugen, door de medicatie wordt mijn geheugen weer steeds slechter.

Dus vanmorgen wilde ik iets toevoegen aan het concept dat ik al geschreven had, en wat denk je? 

Het is mij al twee keer gebeurd. 2X!!!!!!!!!!!

Ik was daar echt niet blij mee. 

Ik had het niet goed opgeslagen en alles was weg. Kon ik weer opnieuw beginnen. Ik baalde als een stekker.

Ik begon al te denken van, volgens mij moet ik deze Post maar niet publiceren. Het universum wil mij op de één of ander manier tegenhouden dat ik dit publiceer. 2X al, dat is toch niet normaal? 

Dat is gewoon DOM!

Eigenwijs als ik ben, heb ik het uiteindelijk weer herschreven en toch wel gepubliceerd, we zullen zien of het geen consequenties heeft.

Afwachten maar! 

Het is alweer een paar weken terug misschien zelfs een maand, dat ik een heel raar mail met een onbekende afzender kreeg, en dat was al een hele tijd niet gebeurt, volgens mij anderhalf jaar niet ofzo. 

Ik kreeg een mail met een filmpje uit Tik Tok. Ik heb in de Blog verteld dat ik het in het verleden niet kon vinden met RB de zoon van mijn ex JB, en natuurlijk heb ik er dus dan ook geen enkel contact mee.

Nu krijg ik een mail met een muziekfilmpje uit Tik Tok waar hij in voorkomt. Ik weet dat hij als hij volwassen wordt in de muziek wil gaan als rapper of zoiets, dus dit is eigenlijk een videoclip. Ik had geen idee wat ik er mee aan moest, want zoals ik net zei, ik heb met niemand meer contact. Dus ik ben op Tik Tok gegaan heb het filmpje opgezocht, daar noemt hij zichzelf Cinta, net zoals een rapper. Want dat is ook wat ik te zien krijg op het filmpje die ik gekregen heb. Ik heb het filmpje gedeeld op Tik Tok (het is niks illegaals want het staat openbaar op Tik Tok) ik heb best wel veel volgers op Tik Tok en dacht zo krijgt hij ook veel volgers, en krijgt hij meer bekendheid en daarna heb ik hem wel meteen geblokkeerd.  Ik heb het echt met alle goede bedoelingen gedaan. Ik moet zeggen het was een leuk filmpje, zijn ouders zullen vast wel trots zijn, en iedereen zal denken dat ik het sarcastisch bedoel, maar het is echt niet zo. Het is echt een leuk clipje. Het huis van zijn opa en oma uit Polen kwam erin voor, zijn vakantie in Spanje, een bivakmuts, heel veel wapens natuurlijk, het moet er een beetje gangster achtig en 'stoer' uit zien, net doen of je blowt maar dan met zo vapepen. Je kent het wel, wat de jeugd gewoon op zo een leeftijd een beetje doet en op andere videoclips van rapers ziet. 

Maar omdat het filmpje dat ik gekregen heb van zo een slechte kwaliteit is dacht ik, als ik nou de link uit TikTok kopieer en die dan deel op Facebook of YouTube bijvoorbeeld, daar heb ik ook veel volgers dan wordt zijn muziek nog meer gehoord. 

Nogmaals, het was echt met alle goede bedoelingen bedoeld. Maar het kon niet meer, want toen hij gezien had dat ik zijn filmpje gedeeld had op TikTok heeft hij mij geblokkeerd, dus nou ja, dan heb ik maar terug geblokkeerd en het zomaar gelaten. Beter zo!

Ik wilde het filmpje hier met je delen maar ik wist niet zo goed hoe, want er is geen link ofzo, ik weet niet hoe ze het mij gestuurd hebben, maar degene die het gedaan heeft, heeft in ieder geval geen kennis van computers want het was een hele slechte kwaliteit en anders hadden ze gewoon het linkje kunnen opsturen. Net zoals ik doe, als ik iets van Tik Tok wil delen met de Blog.

Ik heb het wel op mijn Facebookpagina en mijn Instagram gezet, dus daar kun je het wel vinden, en natuurlijk op TikTok. Zo krijgt die jongen een beetje meer bekendheid, is wel leuk voor hem.

Normaal gesproken zou ik mij heel druk er over gemaakt hebben, over wie mij zoiets opstuurt en waarom, maar tegenwoordig maakt het mij niet zoveel uit. Het is ook niet de eerste keer dat ik iets via deze email adres ontvang, en dat heb ik dan in het verleden ook aan de familie laten weten. Deze keer doe ik geen moeite meer. Het verleden ligt achter mij. Het is goed zo! Ik hoop dat hij heel veel fans krijgt.

Van de week zat ik even de Blog Carmen's Journal even door te nemen, om misschien even wat aanpassingen te doen en toen viel mij op, dat ik veel schrijffouten maak, niet alleen in mijn Posts maar gewoon in de Blog in het algemeen, dus in de Homepagina en zo. 

Ik heb ze gecorrigeerd, maar als jij fouten ziet, mag je het gerust doorgeven, ik sta altijd open voor kritiek, (positieve feedback noemen ze dat) daar leer ik alleen maar van. 

Zolang je het maar netjes aangeeft. We zijn nooit te oud om te leren. 

Toen ik voor het eerst de Blog publiceerde, was er een lezer die bij mij aangaf dat ik wat foutjes had gemaakt, en die heb ik toen meteen aangepast. Ik was heel blij en dankbaar dat hij het zei. Ik weet nog dat hij vertelde dat zijn moeder lerares was en dat het daarom bij hem meteen zo opviel.

Ik ga wat aanpassingen bij Carmen's Journal doen als ik uiteindelijk beslis om er definitief mee door te gaan.

1 van de aanpassingen die ik ga maken is, dat de Posts binnenkort ook in het Spaans te lezen zullen zijn. Ik zal ze tweetalig maken. 

Ik weet nog niet precies hoe ik het ga aanpakken, maar het is de bedoeling dat de Spaanse volgers de Posts ook kunnen lezen. 

En ik wil meer informatie geven van instanties waar mensen zelf informatie kunnen vinden als het gaat over mentale gezondheid.

Veel van mijn Tik Tok filmpjes worden al in het Spaans gemaakt, deze zijn ook in YouTube te zien. 

Misschien een voorbereiding om iets in de toekomst mee te gaan doen?

Misschien.............Je weet het, alleen het heden is voor mij belangrijk. Wat nu belangrijk voor mij is, is dat Carmen's Journal naambekendheid krijgt, dat is wat ik aan het doen ben. Ik zou ook live kunnen gaan op Tik Tok en YouTube ( met mijn schilderijen) maar dat durf ik nog niet zo.

Mijn YouTube kanaal is @Carmensjournal231 en bij Tik Tok is mijn gebruikersnaam @maxandcarmen. 

Ik ben gestopt met Snapchat, het werkte niet zoals ik dacht. Het was niks voor mij. Ik heb nog wel de account, maar ik gebruik alleen de filters om grappige filmpjes te maken, ik heb ook al bijna alle volgers verwijderd. Nog niet allemaal, want je moet ze 1 voor 1 verwijderen, ik had er best wel veel, dus dat is best wel een klus. 

Het heeft dus geen zin om iets via Snapchat te sturen want ik reageer er niet op.

Volgens mij heb ik dit bij mijn vorige Post al gezegd, maar ik zal het voor de zekerheid nog een keer zeggen, ook op Instagram volg ik niemand meer.

Mensen kunnen mij wel volgen, waar ik filmpjes laat zien en ook al mijn schilderijen te zien zijn.

Ik heb uit het verleden slechte ervaring met Social Media vandaar dat ik nu een beetje voorzichtiger ermee ben. Ik probeer een beetje van mijn fouten te leren.

Ik gebruik internet best wel veel, niet alleen voor het promoten van de Blog maar ook voor het schilderen. 

Eigenlijk is mijn hoofreden van mijn Social Media, het promoten van de Blog, vandaar ook dat ik zelf bijna niemand volg. 

Hoe ik het met Facebook moet doen, ben ik nog een beetje zoekende hoe ik het precies moet aanpakken. 

Maar hé, als jij ideeën hebt, hoor ik het graag van je.

Door mijn slechte ervaring uit het verleden met Social Media, blijk ik met iets wat ik geschreven heb in een Post een lezer van Carmen's Journal beledigd, kwaad of gekwetst te hebben, maar ik weet niet precies wat het is, heb wel een idee. (Dit was nooit mijn bedoeling) 

Hierdoor voel ik mij behoorlijk rot, want deze lezer heeft mij veel steun en begrip gegeven van af het begin van Carmen's Journal, zonder mij ergens van te kennen en zonder enige bijbedoelingen. Alleen maar uit een goed hart. Deze persoon gaf mij op afstand het gevoel dat ik met al mijn Monsters en Demonen er niet alleen voor stond. Mij een gevoel van veiligheid gaf.

Ik weet dat ik soms best wel scherp kan schijn met mijn woorden, en af een toe generaliseer en iedereen maar over een hoop gooi, terwijl het niet zo bedoeld is. 

Dit is ook 1 van de redenen waarom ik twijfelde of ik wel goed doe met Carmen's Journal. Want Carmen's Journal is niet gemaakt om mensen pijn te doen, op geen enkel manier.

Eerlijk gezegd, het raakt mij.

Carmen's Journal is gemaakt met heel veel liefde en om veel liefde te delen. Als een lezer in welk opzicht dan ook zich rot voelt door Carmen's Journal dan voel ik mij ook rot. 

En ik weet het, het is internet. 

Internet is niet altijd positief, ik zal heel veel leuke reacties krijgen, maar ik zal ook minder leuke reacties krijgen. Het internet kan je maken, maar kan je ook breken (geloof mij, ik weet daar alles van, en dat zonder schuld te hebben). 

Maar soms raken je sommige reacties meer dan anderen. 

Ik wil niet met een filter schrijven, ik wil schrijven wat ik voel en wat ik denk, maar begrijp heel goed dat soms mijn woorden verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden, en dat is hier zeker het geval geweest.

Zoiets, zo een miscommunicatie bedoel ik, gebeurde mij ook via Whats app met een hele goede vriend van mij G. Ik stuurde een appje naar hem, maar was heel kort af en zonder enige uitleg te geven, wat dus een beetje verkeerd begrepen werd. Wat dus mijn fout was, want G heeft altijd begrip voor mij en als ik had uitgelegd wat er aan de hand was......... Nee, wacht. Ik begin opnieuw, ik vertel het hele verhaal zodat je het goed begrijpt. 

Ik had afgesproken om bij G te gaan lunchen, dat doen wij wel vaker, we zijn goede vrienden en we hebben het erg leuk samen. Hij woont erg ver en komt altijd mijn kant op, ik vind dat wel fijn want dan kan ik met de lunch een glaasje wijn drinken (meestal is het dan meer dan 1), als ik naar hem zou gaan dan kan ik geen alcohol drinken want ik moet terugrijden. Met de medicijnen mag ik ook geen alcohol drinken, maar voor een keertje bij de lunch, en het is ook niet dat ik stomdronken word. Het is maar een fles wijn met zijn tweeën. (Tot nu toe gaat het goed). Maar goed, ik ga verder met mijn verhaal. 

Wij hadden afgesproken, dat ik de volgende keer wel naar hem toe zou rijden, ik vond dat wel zo eerlijk, aangezien hij altijd mijn kant opkomt.

Volgens mij hadden wij een week van tevoren afgesproken, ik zou zondag naar hem toe gaan, en op zaterdag stuurde ik een appje waarin stond:" Sorry ik kom morgen niet." Verder geen uitleg, helemaal niks.

Zoals je begrijpt, werd mijn appje niet gewaardeerd, wat ik heel goed begrijp, want als ik erbij had geschreven dat ik niet goed in mijn vel zat of wat dan ook, maakte niet uit wat, maar niet zo kort af was geweest, dan was mijn appje heel anders binnengekomen. 

Daarom zei ik net ook, soms kunnen dingen verkeerd geïnterpreteerd worden. En ik zou ook duidelijker moeten communiceren.

Gelukkig had ik hier te maken met Mr. Positief, want er is niks dat onze vriendschap kapot kan maken. Dus hebben wij weer na dat we dit miscommunicatie uitgesproken hadden, opnieuw afgesproken om weer gezellig met ze tweeën te gaan lunchen in Purmerend. (Dat is waar ik woon)

Ik noem G Mr. Positief, omdat hij altijd positief is, maakt niet uit wat ik tegen hem zeg, hij weet het altijd positief te maken. Maakt niet uit hoe zwart ik het maak, hij weet het altijd een kleurtje te geven.

Als ik hem vertel over mijn Monsters, Demonen, doolhof en het zwarte tunnel, dan draait hij het zo om, dat ik ze op een gegeven moment zie vliegen op roze olifantjes door de regenboog. Echt waar, het is ongelofelijk. Hij weet altijd wel glimlach uit mij te halen.

Ik wil iedereen bedanken voor de leuke reacties en beterschap berichtjes die ik heb gekregen voor Max.

Dit is weer een voorbeeld, van de positieve kant van het internet. Ik heb zoveel lieve berichtjes voor Max gekregen, waarin zoveel mooie liefdevolle woorden gezegd werden. Echt, dank je wel!

Het gaat nog steeds niet helemaal lekker met hem, wij zijn aan het onderzoeken, wat het nou is waar mijn maatje nou precies last van heeft. 

Hij krijgt nu weer nieuw voer van Canin Royal hypoallergenic, het is wel erg prijzig maar dat maakt niet, als het maar helpt.

Zijn medicijnen zijn nu op en nu moeten wij afwachten of het voer zijn werk doet.

Zijn vacht is nog niet helemaal zoals het hoort, is nog erg dun en hij heeft op sommige plekken van zijn lichaam kleine kale plekjes.

Deze laatste dagen is hij ook erg aanhankelijk (meer dan normaal), hij zoekt mij dan ook om te knuffelen.

Hij is bijna nooit alleen thuis, want wij zijn altijd samen (dat is bijna altijd zo geweest). Maar nu is het zelfs zo erg, dat als ik onder de zonnebank ga, zonnebank heb ik op zolder. Max kan niet naar zolder lopen, want de trap naar zolder is open en dat vindt hij eng, hij loopt wel de trap naar de 1ste verdieping maar de trap naar zolder vindt hij eng. 

Als ik dan te lang boven blijf, begint hij te piepen en te loeien, hij lijkt wel een koe soms. Maar hij kan ook gewoon beneden blijven in de huiskamer, want daar is hij ook niet alleen, want mijn moeder is gewoon in de huiskamer. Maar nee, hij gaat dan mee tot de 1ste verdieping en dan gaat hij loeien tot dat ik weer beneden ben. En als ik dan weer beneden ben, is hij weer rustig.

Volgende week moeten wij weer terugkomen bij de dierenarts dan gaan ze bloedonderzoeken bij hem doen en even afwachten wat daaruit komt.

Volgens de dierenarts hebben deze rashonden veel last huidallergie, alleen normaal gesproken begint het eerder. Het begint bij ze, als ze een jaar of vier zijn. 

Max is acht, wordt dit jaar in augustus 9, dus hij is er een beetje laat mee. Als ik heel eerlijk ben, maak ik mij toch wel zorgen, want we zijn er toch al een tijdje mee bezig, en het blijft maar terugkomen, het gaat niet echt helemaal weg. 

Ik maak mij druk om mijn maatje!

Ondanks dat 2023 in alle opzichten voor mij persoonlijk echt een K.U.T jaar is geweest en nogmaals mijn excuses voor mijn woorden. Je zult het niet geloven want ik heb het nu al twee keer in dezelfde Post al gezegd, maar normaal gesproken ben ik niet zo van het vloeken of lelijke woorden zeggen. Het ergste wat je mij kunt horen zeggen is shit.  Maar soms kan het gewoon niet anders.

Wat digitale coins betreft, is het niet zo een rot jaar geweest, het begon niet al te best, maar uiteindelijk heb ik 2023 met winst afgesloten. Dat betekent dat ik met winst 2024 in ga. 

Ik zou ook iedereen adviseren zich een beetje te verdiepen in de digitale coins, vooral nu dat alles zo duur is en de banken met alles zo moeilijk doen. Je kan met een klein bedrag beginnen, maar doe het wel met een bedrag dat je kan missen en dat je op korte termijn niet nodig zult hebben en ik weet zeker dat je er op de lange termijn winst op zult maken.

1 Ding wil ik je wel meegeven, als je ermee gaat traiden laat je emotie los, maak niet de fout die ik als beginner ook maakte, want anders raak je wel alles kwijt. Het is een kwestie van kopen en verkopen op het juiste moment. Nog een tip dat ik je wil meegeven als je wel gaat traiden, vergeet niet dat je iedere keer je dat iets koopt of verkoopt, dat daar Fees aan zijn verbonden. Je kan het een beetje vergelijken met administratiekosten. Meestal is het ook zo, hoe hoger het bedrag is dat je koopt of verkoopt hoe hoger het bedrag is dat jij betaald, want het wordt in % berekend. Maar je kan ook winst maken zonder te traiden, daarom zeg ik verdiep je er een beetje in, maar wees ook wel voorzichtig dat je niet in de maling genomen wordt. Laat het niet iemand anders voor je doen, en geloof ook niet alles wat er op internet over gezegd wordt. Ik persoonlijk denk dat de Bitcoin zelf nog een dipje krijgt en dan weer een flinke stijging zal krijgen. Dus als je mee in de trein wilt, moet je niet lang wachten met instappen. Hij daalt nu wel, maar geen paniek want hij weer stijgen. Maar zoals ik net zei, verdiep je er eerst zelf een beetje in. Op You Tube zijn er ook veel filmpjes met uitleg te vinden. Vergeet niet dat als het veel te mooi wordt gemaakt, het ook niet waar is, probeer wel een beetje realistisch te blijven. Maar 2024 wordt wel een goed jaar voor de Bitcoin. Het is niet zo, dat je binnen een maand miljonair gaat worden. Het is wel zo, geld maakt geld!

Ik heb hier een link van een voorbeeld filmpje van YouTube die wat uitlegt geeft over hoe de Bitcoin het de komende tijd zou kunnen doen. Vergeet niet, het kan altijd risico's met zich meebrengen. 

Maar het hele leven is een risico en wie niet waagt, die niet wint.

Zal ik je een geheimpje vertellen? Maar niet doorvertellen, en dit blijft echt tussen jou en mij. Ik heb al mijn spaargeld erop gezet.

https://you.be/oGJQmdto2js?si=ysDdC6gjH6NL3Aaf 

Deze afgelopen tijd dat ik Offline ben geweest van de Blog, heb ik ook gebruikt om er goed over na te denken, van wat wil ik nou eigenlijk. Wat wil ik eigenlijk gaan doen? Zal ik gaan reizen? Emigreren? (Emigreren wegens de kou, op zoek naar de zon) Hier blijven en de therapie doen? Zal ik doorgaan zoals het nu gaat?

Ik heb mij echt heel goed de vraag gesteld, en dit is eigenlijk naar aanleiding van een gesprek met een vriend geweest (G). Wat wil IK nou echt zelf? Wil ik wel genezen? Kan ik wel genezen? Wil ik maar blijven overleven? Of wil ik echt leven?

Zoveel vragen weer in mijn hoofd, zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Ik heb gewoon geen antwoord op mijn vragen. Ik heb zoveel mogelijkheden.

Maar doorgaan zoals het nu gaat, is eigenlijk geen optie. Voor mij niet, maar voor de mensen om mij heen ook niet. Want hun lijden ook.

Sinds ik mijn vader en mijn zoon 'kwijt' ben, ben ik echt de weg helemaal kwijt.

Als ik maar mijn emoties onder controle kon houden, zodat ik niet uit emotie zou handelen, dan zou dat een stuk schelen. Als ik mijn emoties onder controle zou weten te houden, dan zou ik ook weten hoe ik mijn doodwens altijd passief zou weten te houden, dan zou ik leven, zoals nu. En niet overleven, zoals een paar maanden terug.

Eerlijk gezegd, ik kan alle kanten op. Ik hoef alleen maar een beslissing te maken en mij daaraan te houden. Maar ik vind het onmogelijk om een beslissing te maken.

Net zoals met Carmen's Journal, zal ik er mee doorgaan of zal ik ermee stoppen.

Het nemen van het kleinste beslissing, vind ik al moeilijk.

En geloof mij, zo was ik vroeger niet. Met het werk dat ik vroeger altijd gedaan heb, moest ik altijd beslissingen nemen, en het waren niet altijd de makkelijkste beslissingen om te nemen, maar ik wist ze te nemen. En ook privé had ik geen moeite om beslissingen te nemen. En tegenwoordig heb ik al moeite als ik al moet beslissen wat ik bijvoorbeeld op mijn brood wil hebben, hagelslag of pindakaas? (Ik neem ze dan allebei).

Het leven kan raar lopen.

Met  Carmen's Journal hoop ik genoeg kracht te hebben om door te zetten want ik heb een doel voor ogen met deze Blog. En deze zou ik graag willen uitvoeren. Er zullen mensen zijn die mij erbij zullen begeleiden en helaas anderen niet. Er zullen ook mensen zijn, die zullen proberen om mij onderweg te laten struikelen, maar dan zal ik opstaan en zal ik verder gaan tot dat ik mijn doel met de Blog bereikt heb die ik voor ogen heb.

Ik zal mijn uiterste best moeten doen om door te gaan met Carmen's Journal tot mijn laatste dag, en je hebt best kans dat ik (de Blog) vaker offline zal zijn, omdat ik gewoon er even tussen uit moet, (een Time out neen) maar daarna zal ik het weer oppakken en weer verder gaan. That's the story of my life!

Stapje voor stapje. Dag bij dag probeer ik heel rustig een muur af te breken, die ik zelf om mij heen gebouwd heb, zodat mensen niet te dicht bij mij in de buurt komen. Niet alleen zodat ik ze geen pijn doe, maar zodat zij mij ook geen pijn doen. Maar ik weet niet of dat wel een juiste houding is. Het is in ieder geval wel een hele eenzame houding, en het is niet dat ik bang ben om alleen te zijn of dat ik mij eenzaam voel. Nee, dat is het echt niet.

In het verleden zou ik mij wel zo gevoeld hebben, maar tegenwoordig niet meer.

Ik kan mij heel fijn voelen alleen.

Het klopt dat verder gaan, zoals het tot nu toe is gegaan afgelopen twee jaar, geen optie is.

Er moet iets veranderen en alleen ik, kan iets veranderen, en dus ben ik dat ook aan het doen. Met hele kleine stapjes, stap voor stap en elke dag weer een klein stapje verder.

Ik probeer mijn angsten te overwinnen en mezelf aan te spreken als of ik een goede vriendin zou aanspreken. Ik werk hard aan mezelf en ook aan mijn huilbuien, want ondanks dat ze soms wel opluchten, het moet wel een keertje klaar zijn. Ondanks dat ik op een zwarte dag denk, dat ik niks heb om voor te leven, heb ik dat wel. Ik heb mezelf, en dat moet genoeg reden zijn. Stapje voor stapje hou ik steeds meer van mezelf. En deze keer maak ik niet de fout, die ik andere keren wel heb gemaakt, omdat ik te snel de stappen maakte. Deze keer neem ik de tijd voor elk stapje die ik in de goede richting neem.

En ja........ ik ben nog steeds erg emotioneel en ja, ik heb nog steeds regelmatig (om niet te zeggen, elke dag) last van mijn huilbuien, maar ze zijn wel al minder heftig geworden. Ik heb ze beter onder controle.

Het slecht slapen samen mijn emotionele gevoel, doet mijn huilbuien niet veel goeds.

Maar dat komt ook door het tijd van het jaar een beetje.

Herfst en winter zijn voor mij erg zwaar, vooral als ik al niet helemaal in mijn kracht ben. Maar ik weet ook dat het weer over gaat en daar moet ik even door heen.

Weet je terwijl ik met deze Post bezig ben, betrap ik mezelf dat ik naar buiten zit te staren, ik ben een beetje aan het dagdromen, iets wat ik eigenlijk best wel vaak doe. Dan doe ik mijn oortjes in en terwijl ik naar muziek luister staar ik naar buiten en zit ik gewoon te dagdromen. En ineens moest ik aan Klaas denken en word ik over overwhelmed door verdriet.

Altijd als ik bij ze op bezoek was, zat hij op zijn stoel kijkend naar buiten.

Klaas en Ellen waren een oud echtpaar waar ik vrijwilligerswerk bij deed, of tenminste zo begon het. Toen groeide een vriendschap en was het geen vrijwilligerswerk meer, ik kwam bij ze op bezoek als een vriendin. Klaas had een paar hersenbloedingen gehad en veel dingen kon hij niet meer.

Ik leerde hem o.a. weer schrijven en met de computer omgaan.

Ellen had longkanker.

Toen Ellen overleed kwam ik te laat, 5 minuten te laat. Ze hadden mij een tijd gegeven dat ik aanwezig moest zijn, haar dochter drong nog aan om op tijd te zijn, ze overleed thuis, het was druk op de weg. En precies op de tijd dat ik er had moeten zijn overleed zij.

Zij had op mij gewacht, als ik op tijd was geweest, had ik nog afscheid kunnen nemen.

Maar ik was 5 minuten te laat.

5 ROT MINUTEN, maakten het verschil. 

Maar het kan nog erger. Het duurde niet lang of Klaas zijn gezondheid ook achteruitging. Op zijn begrafenis ben ik niet eens geweest, ik zat met mezelf zo in de knoop dat ik niet geweest ben. 2 Mensen waar ik heel veel steun aan heb gehad in een moeilijke periode in mijn leven. 2 Mensen wie ik ondanks ons leeftijdsverschil toch een beetje een verschil voor heb willen zijn, ik kon niet veel voor ze doen, maar was wel een luisterend oor voor, en ook al was het maar een wandeling op zonnige dag waren zij mij dankbaar voor dat kleine gebaar van mij, deed het met mij veel meer. Het is moeilijk uit te leggen. Maar het voelde niet als of ik vrijwilligerswerk deed bij ze, maar juist andersom, alsof zij het voor mij deden, zij gaven mij een onbegrijpelijke gevoel van voldoening en liefde. Was ik maar op tijd geweest! Ik denk nog heel vaak aan ze. Maar eerlijk gezegd, ben ik wel blij dat ze mij nu niet zo zien. Ik zou wel op mijn kop krijgen van Ellen. Zij zou mij komen halen om naar buiten te gaan, ook al zou ze met de rollator naar buiten moeten gaan. Zij wilde nooit met de rollator naar buiten gaan, ze zei dat een rollator voor oude mensen was. Ellen was zelf 77, maar ze zat vol leven.

Het was een Amsterdamse vrouw die altijd zei wat ze dacht.

Ik denk dat ik voor vandaag genoeg verteld heb, volgende keer hoop ik al antwoord gekregen te hebben over de therapie die ik ga krijgen na de gespreken in Zaandam. Maar voor vandaag hou ik het hierbij.

--------------------- THERE IS NO WAY TO HAPPINESS. HAPPINES IS THE WAY ---------------------