Free Spirit....

Lieve Lezer,

Welkom op een nieuwe dag, vol nieuwe kansen en uitdagingen die wij hopen allemaal vol positiviteit aan te gaan. En die wij dan natuurlijk positief willen overwinnen.

Of het ook zal lukken, dat is nog maar de vraag?

Maar aan proberen zal het niet liggen.

Een hele nacht doorslapen zonder 1x wakker te worden, wil maar niet lukken. Het wilt ook niet lukken om op een normale tijd in de ochtend, dus niet zo overdreven vroeg, wakker te worden.

Dus het enige wat wij kunnen doen, is accepteren dat het zo is en dat heb ik ook maar gedaan. Ik ben op zich ook niet moe als ik 's morgens wakker word, dus dat is het probleem ook niet.

Deze houding probeer ik tenminste aan te houden. Als ik iets toch niet kan veranderen, dan maar accepteren dat het zo is.

Nachtmerries heb ik niet, tenminste dat denk ik. Ik herinner mij niet altijd wat ik gedroomd heb, maar als ik het mij wel herinner dan zijn het altijd wel hele rare dromen. Het belangrijkste is dat ik niet echt onrustig wakker word. 

Ik kan je niet zo goed uitleggen hoe het met mij gaat, want ik weet het niet. Wat minder in de duisternis? Ja, ik denk het wel.

Is het wat stiller in mijn hoofd? Ja, dat denk ik ook wel. Maar ik zeg het niet vol overtuiging. Het is niet helemaal stil, dat kan ik je wel zeggen. En ik ben ook niet helemaal in het licht, dat weet ik ook.

Maar waar ik precies sta, dat weet ik niet zo goed. Het is net of ik ergens op balanceer en het alle kanten op kan gaan. Ik voel mij verdwaald, sta voor een kruising en weet ik niet welke weg ik moet volgen, want ik weet niet waar ik naar toe moet gaan. 

Mijn paniekaanvallen zijn erger geworden. Ik heb ze vaker, ik heb ze heftiger en ik heb ze niet onder controle. Ik ben erg emotioneel en ik vecht er ook niet tegen. Ik ga gewoon in mijn verdriet zitten. Als of ik een of ander masochist ben en pijn fijn vind.

Ik merk dat ik nu degene ben die Max opzoek, om troost te zoeken, om even te knuffelen, ik geef hem geen tijd om naar mij te komen, ik zoek hem op.

Ja, dat vind ik fijn, daar haal ik mijn troost uit, ik omhels hem en laat mijn tranen gaan.

Hij heeft nooit op de bank gemogen en tegenwoordig mag hij dat wel. Hij ligt naast mij op de bank zodat hij dicht bij mij is. Ik vind zijn aanwezigheid zo dicht bij mij erg fijn. Bij hem voel ik mij veilig. Hij is mijn veilige haven, hij is mijn steun en toeverlaat.

Ik ga weer minimaal naar buiten. Maar toch is het niet zo donker in mijn hoofd.

Het Zwarte Monster valt mij ook niet echt lastig. Hij laat wel af een toe weten dat hij er is, maar is niet echt lastig of constant aanwezig. Daarom zeg ik, ik weet eigenlijk niet zo goed hoe het met mij gaat.

Op het moment worstel ik met deze enorme gevoel van verdriet. Verdriet die heel veel pijn doet. 

En dit is nog maar het begin van de week, dus we zullen zien hoe de rest van de week verloopt.

Tegenwoordig slaap ik ook niet meer in de middag, tenminste dat probeer ik. Heel af en toe misschien dat het een keertje gebeurt, maar over het algemeen, doe ik het niet meer. In de hoop zo in de avond beter te slapen.

Van mijn therapie in Zaandam heb ik nog steeds niks gehoord. Ik sta op de wachtlijst en wacht op dat ze mij bellen. Geen idee hoe lang het kan duren.

Vorige week was het volgens mij, dat ik via de mail een vragenlijst kreeg, die ik weer moest beantwoorden. Ik heb het gedaan en weer terug gemaild.

Ondanks hoe ik de week ben begonnen, wat betreft gevoel, probeer ik toch een beetje creatief te zijn. En dat wilt wel aardig lukken afgelopen dagen.

Ik heb een paar dingetjes kunnen schilderen en dat is altijd wel fijn. Vooral omdat ik mij dan helemaal afsluit van de buitenwereld. Met de buitenwereld bedoel ik, de buitenwereld, buiten mijn hoofd.

Ik heb net mijn column voor aanstaande vrijdag af. Ik wist eerst niet waarover ik zou schrijven, maar opeens ging er een lichtje bij mij schijnen en kon ik wat op papier zetten en dat heb ik dus dan ook gedaan, voordat ik het vergat. Ik heb de titel ook al aan K.J. doorgegeven zodat hij het op de Template zet. Dus daar hoef ik mij de rest de week geen zorgen om te maken.

Ik heb ook al een idee voor het onderwerp van de volgende column. Ik heb het wel moeten noteren in de agenda. Ben bang dat ik het anders vergeet.

Weet je? Ik ben nooit iemand geweest die makkelijk vriendschap maakte met iedereen, omdat ik altijd best wel op mezelf ben geweest, als kind ook erg verlegen was.

Met de loop der jaren is dat wel een klein beetje veranderd (niet veel).

Nooit echt veel vrienden gehad.

Toen ik een gezin kreeg, was ik bezig met mijn gezin of werk. Niet echt tijd voor vrienden.

Echte vrienden. Collega's uit werk is wat anders. (Collega's kunnen ook vrienden worden, maar over het algemeen, hoor je ze als collega's te houden).

Ik ben ook helemaal niet zo goed in vriendschappen onderhouden. Als ik vandaag vrienden heb, dan komt het niet door mij, maar dan komt het doordat hun de vriendschap in stand hebben willen houden, waar ik ze eigenlijk heel dankbaar voor ben. Maar eigenlijk nooit tegen ze zeg en ik zou dat wel moeten doen. 

Het zijn 3 mensen die ondanks mijn medisch dossier om mij geven en ondanks dat mijn gedrag niet altijd even netjes met ze is geweest, mij niet hebben opgegeven.

1 ervan M.S. ken ik sinds ik 18 jaar was, dat is echt heeeeeeel erg lang geleden, wij zien elkaar nooit, spreken elkaar heel af en toe, maar ik weet dat ik op hem kan rekenen. Op de anderen net zo, (ken ik minder lang) maar ik wilde een voorbeeld geven van hoelang wij elkaar al kennen.

En we hoeven elkaar niet elke dag te zien of te spreken om te weten dat als wij elkaar nodig hebben, er voor elkaar zijn. Het is echte vriendschap!

https://youtu.be/ccZ4maRlyIQ?si=e-t7Hy0jXms03Bsh

Zoals je weet, hou ik mij een heel klein beetje bezig met de digitale coins, de Bitcoin en dat soort dingen. En ik volg op YouTube, The Bitcoin Family. Ik leer een beetje van hem en bovendien vind ik hem erg motiverend. 

En weet je? De laatste keren dat ik naar hem geluisterd heb, heeft hij mij wel een beetje aan het denken gezet. Weet je waarmee?

Ik had vroeger een droom, toen ik minder last had van mijn medisch dossier, toen ik wat 'normaler' was, toen ik niet alles opgegeven had. En deze meneer heeft mijn droom een beetje aangewakkerd. 

Ik hou (hield) van reizen, nieuwe landen ontdekken, nieuwe mensen met hun eigen culturen, allerlei lekker eten. Ik vind dat elk land wel wat moois heeft. Elk land is mooi op zijn eigen manier. 

En als ik zeg, ik hou van reizen, dan bedoel ik niet naar een luxe 5 sterren hotel gaan, of een All-inclusief hotel gaan en daar je hele vakantie doorbrengen. Ik vind het leuk als je in een vreemd land bent, om het land te zien, om te zien hoe de mensen leven, de cultuur te leren, het eten te proeven, het land te zien en dat soort dingen. Gewoon lekker op avontuur gaan. Dat is voor mij de ideale vakantie.

Dat wilt niet zeggen dat een 5 sterren hotel of een All-inclusief niet leuk is, ja.... voor een keertje, om het meegemaakt te hebben, om te weten wat het is, maar voor de rest is het niet voor mij.

Ik heb altijd met het idee in mijn achterhoofd gelopen, om ooit met de camper op pad te gaan. Camper vol laden en Max en ik de wijde wereld in te gaan. Iedere keer dat ik deze meneer op YouTube hoor wakkert hij deze droom aan. 

Toch vind ik het een beetje eng, maar als ik goed naar mijn leven kijk, dan heb ik alle mogelijkheden om het te doen.

Maar waarom doe ik het dan niet? Wat houd mij tegen? Is het angst? 

Dat is het enige wat het zou kunnen zijn? En moet ik niet over mijn angsten heen?

Is het omdat ik mezelf een bepaalde tijd heb gegeven? dat zou niet uit moeten maken, want dat kan overal gebeuren. En ik zou dit zelfs kunnen zien als mijn laatste droom waar maken. 

Ik denk er de laatste tijd steeds meer aan om dit te gaan doen, er is niet veel wat mij tegenhoud om het niet te doen.

Maar aan de andere kant vraag ik mij af, is het niet een manier om te vluchten? om te vluchten van mezelf. Ik weet uit ervaring en het verleden dat, dat het onmogelijk is. Je kan niet van je zelf vluchten. Wat ik ook doe, waar ik ook heen ga, mijn Monsters en Demonen zullen altijd meegaan. Ik kan mij niet verstoppen voor ze. Ze weten mij altijd te vinden. 

Ik maak wel een lijstje waarom WEL en waarom NIET te doen en dan kijken waar ik meer punten noteer. Misschien dat dit het nemen van de beslissing makkelijker maakt.

Bovendien zou dit ook de zorg voor mij oplossen, van wat ga ik doen als er iets met mijn moeder gebeurt en Max en ik zijn hier nog.

Mijn moeder is gezond, dus zij zal nog heel lang leven, tenminste dat hoop ik. Daar ga ik ook zeker van uit.

Ik hoop dat zij ouder dan honderd wordt natuurlijk. En zoals je weet zolang zijn Max en ik niet van plan om op deze aarde te blijven.

Maar....... Stel je voor dat het niet zo is. Soms moet ik daar wel eens aan denken. Soms moet ik er aan denken, dat mijn moeder zou kunnen overlijden voordat Max en ik overlijden. Wat gaan wij dan doen?

Nou 1 ding weten wij wel zeker, wij gaan dan niet in hetzelfde huis blijven wonen, waar we nu wonen. En wij gaan ook niemand de kans geven om ons weg te laten sturen uit dit huis. Dat weten wij wel 100%!

Bovendien is dit niet echt ons plekje. 

Jeetje, met de leeftijd dat ik heb en ik heb nog steeds mijn plekje niet weten te vinden. 

Er is gewoon geen plekje voor mij in deze aardbol. Ik ben op verkeerde planeet geboren.

Nee..... Zo moet ik niet denken.

Ik kan beter denken van........

Ik ben een late Free Spirit van de jaren 70, HAHAHAHAHA.

Dat klinkt wel beter in ieder geval en ook wel een beetje gek, past wel bij mij.

Ik zou dan ook inderdaad de buitenkant van de camper schilderen met bloemen en zo, dat zou echt iets voor mij zijn.

Ik heb op mijn rechter arm een klein tatoeage waarop staat in het Thais; "Dromen komen uit", heb ik jaren terug in Thailand laten zetten.

Ik heb het ooit laten zetten, toen ik echt dacht dat die woorden waar waren.

Toen ik ervan overtuigd was, dat dromen waar konden worden, toen ik zelf dacht in een droom te leven.

Misschien dat ik er ooit weer in geloof.

Misschien dat ik ooit weer durf te dromen.

Misschien dat ooit mijn dromen stoppen met bedrog te zijn.

En een beetje dromerig en ook en beetje hoopvol om positief af te sluiten, neem ik voor vandaag afscheid.

Want vaak zijn het de twee dingen die wij nooit mogen opgeven, maakt niet uit hoe moeilijk wij het hebben. En dat zijn onze dromen en hoop. Wij moeten blijven dromen en wij moeten blijven hopen. Ik denk dat als wij dat blijven doen, ons gevecht een klein beetje leefbaarder wordt.

Ik hoop dat ik je doormiddel van mijn Post je heel even heb kunnen afleiden van je eigen verdriet. Van alles wat je nu op de een of ander manier geen positief gevoel geeft en weet dat hier aan de andere kant van je scherm iemand is, die je niet kent, die je nooit gesproken of gezien heeft, maar wel je pijn en je verdriet deelt en begrijpt.

En mijn enige bedoeling met mijn, of beter gezegd onze Blog is, want dit is ook jouw Blog Carmensjournal. Mijn enige bedoeling is jouw dagelijks lijden en verdriet voor heel even te verminderen en zeggen dat je niet de enige bent, dat er heel veel zijn zoals wij. Je hoeft niet in stilte te lijden. Want hier is iemand die naar je luistert zonder enige oordeel.

Je bent niet alleen.

Een luisterend oor of een schouder om op te huilen kan soms wonderen doen.

LOVE YOU ALL!💖🐾👄🍀

Pinterest CarmensJournal

X @Carmenjou1973

YouTube @Carmensjournal231

Instagram @Carmensjournal73

https://www/threads.net/@carmensjournal73

https://www.facebook.com/share/1qyS7XqncFaNwtq/

---- NEVER BE A PRISONER OF YOUR PAST, BUT BE AN ARCHITECT OF YOUR FUTURE ----