Het is niet voor iedereen bestemd...

(Gevoelig onderwerp)

Lieve Lezer,

Als ik vandaag met deze Post begin is het nog donker. Het is wel ochtend maar heel vroeg.

Iedereen slaapt nog, alleen Max en ik zijn wakker. En alle bewoners in mijn hoofd natuurlijk.

Wij zijn ook al buiten wezen wandelen met Max, in de hoop dat het zo wat stiller zou worden in mijn hoofd, maar eerlijk gezegd heeft het deze keer helemaal niet geholpen. Het is alleen maar erger geworden.

Toch heb ik niet echt slecht slecht geslapen. Ik was heel vroeg wakker, maar ik voelde mij wel genoeg uitgerust toen ik wakker werd. Ik ben ook niet onrustig wakker geworden, wel heel erg verdrietig, maar dat was ik gisteren ook.

Ook al was het vandaag een stuk meer.

En ik heb ook geen nachtmerries gehad.

Toen ik wakker werd, wist ik nog precies de mensen die in mijn droom waren voorgekomen. Dat was wel grappig, want het waren vrienden van jaren terug, waar ik nu geen contact meer mee heb. Maar wel hele leuke tijden mee gehad heb. Ik denk dat het zo ongeveer van een jaar of 20 terug was. Dus eigenlijk ook een beetje raar, dat ik nu ineens over ze droomde.

Altijd als ik Max uitlaat dan denk ik zo een beetje na over wat ik die dag ga doen, of hoe de dag ervoor is gegaan. Ik weet niet, ik gebruik het ook een beetje om te reflecteren over dingen.

En als ik van plan ben om een Post te schrijven, dan begin ik tijdens onze wandeling al een beetje na te denken, wat ik allemaal zal schrijven. ( Dat doe ik dan tussen mijn huilbuien door).

Al een paar dagen sta ik een beetje gevoelig op. Dat komt waarschijnlijk omdat ik het al een paar dagen zwaar heb en zo ook in slaap val, met veel verdriet, boosheid, teleurstelling en heel veel druk in mijn hoofd. Dus ik mag al blij zijn dat ik over het algemeen goed slaap en geen last van nachtmerries heb.

Afgelopen dagen zijn heel zwaar geweest.

Ik had mij dan ook een paar dagen weer afgezonderd van de bewoonde wereld. Mobiele telefoon op stil gezet, afspraken in agenda weg gekrast, en onder een deken op de bank gaan liggen in de hoop alleen maar te gaan slapen zodat ik mijn eigen gedachtes niet zou horen en gewoon zou kunnen negeren ( wat dus niet lukte.)

Want wat er in mijn hoofd nu rond ging was hard, heel hard!

Het was ontzettend luidruchtig en donker in mijn hoofd, en ik kreeg het maar niet stil.

Het was donker in mijn hoofd en het licht dat ik weer gevonden had in mijn ogen een paar dagen terug, was ik nu kwijt geraakt.

Dat klein lichtje in de duisternis waar ik het overhad in mijn vorige Post, zag ik nu niet. En geloof mij ik heb er naar gezocht.

Dat maakte het dat ik bang werd en ook in paniek raakte, want ik wil niet meer in de duisternis zijn, ik wil eruit, ik wil verder komen, maar ze laten mij niet verder gaan.

Weet je waarom ik het nu niet zag?

En wie laat mij niet verder gaan?

Het Zwarte Monster.

Ja....... Het Zwarte Monster was weer op bezoek.

Hij en de Monsters en Demonen in mijn hoofd willen niet dat ik verder kom, ze willen mij in de duisternis houden.

En wat Het Zwarte Monster wilt, weten wij nu onderhand wel, hij wilt mijn ziel, hij wilt dat ik afstand doe van mijn lichaam.

Deze Post heeft voor sommige mensen misschien een gevoelig onderwerp, daarom staat er onder de titel, in kleine letters vermeld: "Gevoelig onderwerp".

Doordat ik wat intiemer in ga op mijn gedachtes en dingen die in mijn hoofd zijn gebeurd afgelopen dagen, zal niet iedereen deze Post goed begrijpen.

Daarom zal deze Post ook niet voor iedereen bestemd zijn, anderen zullen zich er wel in herkennen, maar dat zal de minderheid zijn.

Deze Post zal veel onbegrip brengen, maar dat geeft niet. Ik moet trouw aan mezelf blijven en het schrijven.

Eigenlijk als je er over nadenkt is mijn Blog ook niet voor iedereen bestemd, want hoe graag wij ook zouden willen, er is veel onbegrip er naar.

Carmen's Journal praat nou eenmaal over gevoelige onderwerpen, waar een groot Taboe op is. Over mentale gezondheid, over onzichtbare ziektes die wij meedragen in ons hoofd, over Monsters en Demonen binnen ons lichaam, over de dood die voor sommige zo eng en is en voor anderen weer zo geliefd is. Over een duisternis waar wij soms zo bang voor zijn en andere keren, wij ons zo niet alleen in thuis voelen, maar ook in veilig voelen.

Over onderwerpen waar mensen er niet over durven of er over willen praten.

Carmen's Journal is niet voor iedereen bestemd, want niet iedereen begrijpt en wil begrijpen wat ik schrijf.

Ik schrijf wat ik voel, wat ik zie, en wat ik hoor. Voor heel veel mensen zal dat allemaal onzin zijn, want ze kunnen het niet zien. Het is niet als een gebroken been, dat je de gips eromheen ziet en weet dat er wat aan de hand is.

Bij mij is het allemaal, aanstellerij, aandacht zoeken, gek doen, enz, enz.

Noem het maar zoals jij het noemen wilt, maakt mij helemaal niks uit.

Ik garandeer je, dat het niet half zo erg is als dat wat mijn Monsters, Demonen en Het Zwarte Monster het noemen.

Afgelopen dagen heb ik doorgebracht met Het Zwarte Monster en ondanks dat ik mijn best deed om hem te negeren, lukte het niet altijd en dus hoorde ik heel goed alles wat hij zei.

En eerlijk gezegd waren er meerdere momenten dat ik wel naar hem luisterde. Soms gaf ik hem zelfs gelijk en dat is niet goed. Dat is zeker niet goed, ik durf zelfs te zeggen dat het slecht is. Heel slecht, maar het is zoals het is.

Het is duidelijk dat ik me zelf nog geen pijn mag doen. Dat ik geen eind aan mijn leven nog mag maken, maakt niet uit hoe ver ik mij in mijn duisternis bevind. Maakt niet uit hoeveel pijn ik heb. Maakt niet uit hoe graag ik het ook wil of hoeveel plannen ik er voor maak.

Wat er ook gebeurt ik moet niet naar Het Zwarte Monster luisteren. Nog niet.

Maar het is zwaar, geloof mij, het is zwaar.

Ik voel mij nergens thuis, ik hoor nergens thuis. Waar ik dacht dat ik thuis was, bleek mijn thuis niet te zijn.

Waar mijn thuis was, was alleen maar bedrog.

Toen ik dacht in een droom te leven, werd ik wakker in een nachtmerrie.

Het Zwarte Monster is heel duidelijk tegen mij geweest. Hij heeft mij laten zien waar ik hoor. En dat is zeker niet hier, maar ik vecht er nog steeds tegen. Hij heeft het mij laten zien, en dat heeft mijn angst alleen maar vergroot, maar hij heeft gelijk. Het is mij vaak genoeg gezegd. Toch blijf ik er tegen vechten, ik verzet mij er tegen.

Wil je het weten? Ik hoor ergens opgesloten te worden, in een kamer waar de muren bedekt zijn met matrassen, waarin ik vastgemaakt word met zo een vest, ik weet niet eens hoe zo een ding heet. Zo een vest waarin je, je niet kunt bewegen, in de gekkenhuizen gebruiken ze dat. (Ik heb met mijn eigen ogen gezien hoe iemand vastgemaakt wordt in zo een ding.) Volgens mij heet het dwangbuis.

Ergens waar je vol gestopt word met medicijnen (drugs) zodat je pijn altijd verdoofd is. Ergens waar je op een bepaald moment zoveel medicijnen krijgt dat je helemaal niks meer voelt, geen emoties meer hebt.

Je wordt helemaal afgezonderd van de buitenwereld en heb dus helemaal geen contact ermee. Maar ook helemaal afgezonderd bent van de digitale wereld, zodat ik niemand pijn doe die mij pijn heeft gedaan, maar mezelf ook geen pijn kan doen, op geen enkel manier.

Ik ga er niet om liegen. Het Zwarte Monster heeft mij deze keer weer hard aangepakt, dat ik weer aan het plannen was, hoe ik een eind aan alles moest maken.

Aan de andere kant, ik had zoveel kracht opgebouwd afgelopen weken, dat het bij plannen gebleven is. Maar het gevaar is nog niet weg. Want iedere keer dat Het Zwarte Monster op bezoek komt laat hij wel weer afdruk achter. Een litteken!

En als hij zijn zin niet heeft gekregen dan zorgt hij wel, dat hij op zijn minst iets van schade heeft aangericht en laat hij mij iets achter om over na te denken. En zo is het deze keer ook.

Het Zwarte Monster heeft niet zijn zin gehad, want ik ben er nog steeds. Hij heeft wel schade aangericht, want hij heeft mij weer laten plannen hoe ik mezelf pijn moet doen en met veel angst achter gelaten, door mij te laten zin waar ik thuis hoor.

Als ik mij zo in de duisternis bevind, dan denk ik toch wel veel over alles (ik overdenk alles), vooral als Het Zwarte Monster mij zo loopt aan te vallen. Dan word ik onzeker.

Deze keer hebben mijn doelen mij gered. Mijn doelen hebben de plannen van Het Zwarte Monster uitgesteld.

Deze zware dagen zijn in vele aspecten heel zwaar geweest. En hebben mij heel veel kracht gekost, die ik nu weer aan het opbouwen ben.

Ik heb veel aan papa moeten denken. Ik mis hem ook best wel veel, vooral als ik mij slecht voel, omdat hij heel vervelend kon zijn met zijn preken, zodat ik mij beter voelde. En omdat ik eigenlijk met een schuldgevoel loop, waar ik maar niet van af kom.

Een schuld gevoel omdat ik niet goed genoeg voor hem gezorgd heb. Omdat ik zo ontzettend STOM ben geweest om hem niet de aandacht te geven die hij nodig had, omdat ik zo met mezelf in de knoop zat. Ik had hem op de eerste plaats moeten zetten.

Anderhalf jaar is hij alweer niet bij ons. Vandaag had ik het nog met mama er over,

hoeveel fouten er met mijn medicijnen wel niet gemaakt zijn door de artsen afgelopen jaren.

Ik vertelde aan mama over wat ik gelezen had over het innemen van bloedverdunners. Mama heeft van de arts sinds kort andere medicijnen gekregen, en zo kwamen wij aan dit gesprek. En dat ik altijd had gedacht dat bloedverdunners niks voorstelden, maar dat het helemaal niet zo onbelangrijk was, als dat ik had gedacht.

En dat dit bevestigde wat ik altijd al had gedacht.

En ook iets is wat Het Zwarte Monster mij eerder had verteld.

Toen mijn vader nog leefde was ik zijn mantelzorg. Ik was degene die met hem naar de arts ging, zijn medicijnen regelde, minimaal 1x in de week zag, spraken door de telefoon bijna elke dag, overal waar hij hulp bij nodig had was mijn taak. (Mijn ouders zijn op zeer late leeftijd gescheiden)

Maar de maanden voor zijn dood, zat ik zo met mijn zelf in de put, dat ik niet goed genoeg voor mijn vader zorgde (wat wel mijn taak was.)(Iets wat ik mezelf nooit zal vergeven.)

Mijn vader was hartpatiënt o.a.

De laatste tijd klaagde hij dat hij last had van zijn nek, meerdere malen naar de arts geweest en die verwees hem dan door naar fysiotherapeut. Maar hij was daar niet tevreden over, want het ging maar niet over.

Volgens hem was het wat anders, maar hij kon het maar niet goed uitleggen. De pijn ging van achter zijn nek naar zijn hoofd en de fysiotherapeut hielp niet.

Papa klaagde ook over zijn pacemaker, het zat hem niet helemaal lekker.

Wij waren meerdere malen naar het ziekenhuis gegaan en hadden zijn ontevredenheid uitgesproken.

Maar volgens de artsen was er niks om zich zorgen om over te maken, alles was zoals het hoorde te zijn, maar toch had hij er last van. Ik weet het niet meer zeker, aangezien mijn geheugen, door mijn eigen medicijnen gebruik niet meer echt is wat het hoort te zijn. Maar volgens mij hebben ze toen bij 1 van onze bezoeken aan het ziekenhuis, het apparaatje gereset of iets er mee gedaan.

Omdat papa ook diabetes had moest hij zich regelmatig bloed laten prikken om te controleren of alles in orde was, en iedere keer dat zijn bloed geprikt werd, kreeg hij te horen of zijn medicatie aangepast werd of niet.

Dan moest hij weer een pilletje meer of een pilletje minder innemen.

Papa slikte veel medicijnen, voor zijn hart, voor zijn diabetes, voor zijn maag etc.

Om het voor hem makkelijk te maken en zodat hij altijd op de juiste tijd de juiste medicijn innam, werden de medicijnen bij de apotheek voor hem klaar gemaakt en thuis gebracht in een rol heet het, volgens mij. Dat zijn zakjes, met de dag, de tijd en de juiste medicijn in. Je hoeft alleen het juiste zakje te nemen en de medicijn in te nemen. Zo weet je altijd dat je alles goed inneemt.

Toen hij thuis bij mama was, liet mama hem dat zelf regelen, zodat hij altijd wist precies welk medicijn hij innam en hoe deze er uit zag. Niet dat zij het niet voor hem wilde doen, nee dat was het niet, maar zij wilde dat hij gewoon zelfstandig bleef.

Maar toen papa eenmaal alleen woonde wilde hij alles zo makkelijk mogelijk, wat ook wel begrijpelijk was, hij was al bijna 80.

Iedere keer dat papa naar een arts ging of het nou de cardioloog was of de diëtiste of nou gewoon om de wekelijkse trombosedienst ging, werd er wel wat aan zijn medicijnen veranderd, wat erg frustrerend was. Want dan werd je gebeld en werd er bijvoorbeeld gezegd, om even een voorbeeld te geven, vanaf nu neemt u van de bloedverdunners maar een half tablet. Dit is maar een voorbeeld. Dan was dit al een probleem, maar als ze bijvoorbeeld zeiden u moet er vanaf nu 2 innemen dan was dat een nog groter probleem.

Ik moest dan aan des betreffende arts uitleggen dat hij zelf de apotheek moest bellen, want anders kreeg ik de medicijn niet mee en dat ging natuurlijk meestal altijd fout. Echt 9 van de 10 keer ging de communicatie tussen artsen en apotheek fout.

Als de medicatie van een heel tablet naar een half tablet ging, liep ik naar de apotheek met het zakje met medicijnen, dat papa thuis had, om bij de apotheek te vragen welk tablet nou precies de bloedverdunners was, wil je geloven dat de apotheek medewerker geen idee heeft, welke het is? Want er zijn zoveel leveranciers en elk leverancier heeft een ander ander vorm en kleurtje. Meneer Google wordt erbij gehaald en maar hopen dat we de goeie hebben.

En als het om een tabletje erbij ging, dan was de arts altijd te laat met door communiceren naar de apotheek, als het weer gecommuniceerd was, dan gebeurde het vaak dat het weer veranderd moest worden. Echt een schande.

Het is echt een schande hoeveel fouten er in de medische wereld worden gemaakt.

Nu ik hier zo schrijf doet mij denken aan een keer toen ik in het ziekenhuis met een klaplong.

Ik moest aan een apparaat aangesloten worden om de vocht eruit te halen, ik had vocht achter mijn long. Het apparaat was nieuw voor het personeel die het voor bij mij moest aansluiten. Ze stonden allebei bij mijn bed met dat ding in hun handen, en ze vroegen aan elkaar of ander wist hoe dat ding werkte, geen van beiden wist het. Weet je wat de één toen tegen de ander zei? Waar ik bij was. Dat vond ik helemaal erg. Het was in het ziekenhuis in Hilversum.

"Kom , we gaan eerst in Googel kijken hoe het werkt."

Ondertussen is Het Zwarte Monster even vertrokken en probeer ik mijn kracht opnieuw op te bouwen. Ik probeer weer naar het licht te lopen waar ik was en verder te komen.

Ik ben in ieder geval onder de douche geweest en ook onder de zonnebank.

Ik heb de kracht gehad om een potlood te pakken en wat te schetsten op papier.

Om mij te verontschuldigen voor de afspraken die ik afgelopen dagen heb afgezegd.

En vandaag is mijn verdriet weer minder dan gisteren.

Ik dacht dat de stapjes die ik nam klein genoeg waren, maar misschien waren ze als nog te groot en moet ik ze nog kleiner nemen. Of simpelweg moet ik accepteren dat Het Zwarte Monster mij zal blijven bezoeken zo af en toe.

Ik moet alleen er voor zorgen dat ik sterk genoeg ben iedere keer dat hij komt. En ik moet ervoor zorgen dat het ergste wat hij achter kan laten zijn littekens maar verder dan dat niks.

Of ik moet ervoor zorgen dat ik mijn doelen zo snel mogelijk haal, voor het geval dat ik het niet op tijd win van Het Zwarte Monster.

Tot nu toe heb ik het gewonnen van Het Zwarte Monster dankzij de 2 doelen die ik moet bereiken.

Maar goed, voor vandaag wil ik het hier bij laten. Ik ben voor het moment al blij dat ik weer langzamerhand weer uit de duisternis begin te komen. En dat er weer heel ver een lichtje brand en dat is waar ik weer naar toe loop, om weer mijn kracht eruit te halen.

Misschien dat ik over een paar dagen het vliegtuig pak en naar Thailand vlieg, dat is een mooie plek, om mijn Monsters en Demonen achter te laten. (Het zou niet de eerste keer zijn.) Daar kan ik goed mijn rust vinden. Maar als dat gebeurt, zul je de eerste zijn aan wie ik het vertel.

Voor de rest wil ik je bedanken voor de tijd die je hebt genomen om mijn Post te lezen.

Ik hoop dat je blijft terug komen bij Carmen's Journal.

Love you all!!!

-- SOMETIMES GOOD THINGS FALL APART SO BETTER THINGS CAN FALL TOGETHER ---