Hij is er.......

Lieve Dagboek (Lezer),

Erg emotioneel, en met veel vragen en angsten over de toekomst die rondgaan in mijn hoofd, probeer ik positief te blijven. En uiteraard uit de Duisternis te blijven.

Het is druk in mijn hoofd en het is een zwaar gevecht om er geen gehoor aan te geven.

Het is zwaar om in het licht te blijven.

Het is luidruchtig in mijn hoofd. De bewoners gunnen mij de stilte niet. De Duisternis gunt mij het licht niet.

Mijn emoties gaan alle kanten op. 

Ondanks dit allemaal blijf ik zeggen dat het goed met mij gaat en dat het goed zal blijven gaan.

Ik ben echt niet van plan om op te geven. En ik vecht tegen een terugval.

Ik wist dat dit moment zou komen (ook al is het een kleine terugval).

Het is wel vechten om niet dieper te vallen. Maar het geeft niet, ik weet dat ik er uit ga komen, ik voel mij krachtig genoeg. Ook al moet ik daarvoor nog steeds een paar tranen laten vallen.

Ik blijf vol houden dat 2025 mijn jaar is!

De Duisternis laat mij het licht niet zien, maar ik weet dat die er is. En met die gedachte zet ik door, met die gedachte ga ik in het donker weer door, tot dat ik het licht weer bereik. Ik weet de weg!

Het slapen gaat de laatste tijd best wel goed. Er zijn dagen dat ik soms een paar keer wakker word, maar ik kan daarna wel weer best wel snel in slaap vallen.

Op vannacht na dat ik erg onrustig geslapen heb en heel vaak wakker geworden ben. 

Maar over het algemeen doet mijn medicatie zijn werk goed.

Van de week bij de psychiater geweest, waar ik al een tijdje niet geweest was. (Sinds vorig jaar) En het was echt nodig dat ik ging. Hij vond dat ik positieve vooruitgang maakt.

Hij vond het heel positief dat ik het schilderen weer opgepakt had.

Alleen toen ik vertelde dat het mij ook stress gaf, want als ik iets begin dan moet ik het ook diezelfde dag afmaken, vond hij het wat minder.

Dus nu, moet ik de volgende stap nemen met schilderen. Ik moet iets beginnen met schilderen en in plaats van dezelfde dag af te maken, meerdere dagen er over doen en het ook een beetje proberen los te laten. Dus niet de hele tijd er aan lopen denken van: "Het moet af, het moet af, want het is nog niet af."

Voor de rest, het creatief zijn met mijn kunst gaat de laatste tijd ook wel goed, zonder door te slaan. Ik kan mij op het creatief zijn concentreren zonder enige angst te voelen en dat voelt fijn.

Ik hoef bij de psychiater ook niet meer wekelijks er naar toe, ik ga nu ongeveer rond om de drie weken ernaartoe. Tenzij het niet goed gaat en ik het vaker nodig heb, maar voorlopig laat ik het even zo. Mijn dossier bij Indigo wordt ook afgesloten, dus voorlopig heb ik alleen Zaandam nog.

Het lijkt er op als of er stapje voor stapje, ik stapjes in de goede richting maak.

Ben ik er? Nog lang niet? Dat weet ik maar al te goed.

Mijn doodwens is nog steeds aanwezig! En zolang die er is, is er een strijd.

Deze Post zou alleen maar vrolijk en geluk moeten uitstralen, want dat is eigenlijk het enige wat ik op dit moment zou moeten mogen voelen.

Maar natuurlijk is het niet zo.

He.... Ik ben het, weet je nog?

Die gek, die anders is dan iedereen. Die niet voelt zoals ieder ander voelt.

En al helemaal niet, zich niet gedraagt zoals ieder ander "normaal" persoon. 

Want IK ben niet "normaal."

Je snapt natuurlijk helemaal niet waar ik het over heb. Zal ik het uitleggen?

Eigenlijk mag ik dat ook niet, want ik mag niet anderen benoemen, maar ik zal het zo proberen uit te leggen waarin ik alleen mezelf benoem zodat mensen niet boos op mij worden.

Zo blijf ik trouw aan Carmen's Journal, want ik heb gezegd dat wij altijd de waarheid spreken bij Carmen's Journal. En ik benoem geen anderen zodat niemand boos op mij word.

Zoals ik net zei ik hoor te juichen van geluk, van de daken te schreeuwen hoe gelukkig ik ben, maar in plaats daarvan zit ik nu op dit moment in een hoekje op de bank met muziek op, laptop op schoot en de tranen rollen over mijn wang. 

En weet je wat? Zo is het al dagen.

Is het mijn depressie?

Zijn het mijn Monsters en Demonen die mij weer treiteren?

Ben ik het gewoon, die zich gewoon een beetje aanstelt?

Zou kunnen allemaal.

Is het een combinatie ervan? Of speelt er nog meer?

Ik denk dat het, het laatste is een beetje. Het is het vechten tegen mezelf, het vechten om maar niet weer in die Duisternis te belanden. Het vechten tegen de bewoners in mijn hoofd. Het vechten tegen het enorme verdriet dat ik voel in mijn lichaam en hoofd.

Het vechten tegen de angst die ik heb voor de toekomst.

Het vechten tegen mijn manier van denken, omdat ik anders denk dan anderen.

En door mijn manier van denken ben ik afgelopen maand(en) goed tegen een muur opgelopen (Ik ben goed op mijn bek gegaan).

Ik ben door mijn dochter goed op mijn plaats gezet. Ze heeft mij goed de waarheid gezegd over onze moeder/dochter relatie en mijn luchtbel waarin ik mij bevond stuk geprikt.

(Was wel nodig)

Hard maar eerlijk. Maar dat wilt niet zeggen dat het bij mij niet pijn doet.

Ik kan het niet helpen, voel heel veel verdriet. Ik voel mij gefaald, verdrietig en machteloos.

Ondertussen ben ik oma geworden van een prachtig jongetje, het is mijn eerste kleinzoon. Wat kan ik zeggen als oma? Ik denk wat ieder oma zegt over haar kleinkinderen. Hij is de mooiste baby die er is. Ik heb hem via videobellen en foto's gezien en gehoord, nog niet face to face. Ik heb hem ook nog niet kunnen vasthouden.

Ik wilde er wel meteen naar toe, toen hij geboren was, maar de ouders wilden het anders doen, dus vandaar dat ik hem nog niet echt gezien heb.

Wij Spanjaarden zijn wat dat betreft wat impulsiever.

Wij gaan overal op bezoek zonder eerst een afspraak te maken, als er iemand op bezoek komt en het is etenstijd dan blijft diegene gewoon eten, we delen het gewoon. Als wij bij de thee een koekje geven, laten wij de koektrommel open op tafel, wij geven niet 1 koekje en doen dan snel de koektrommel weer dicht.

Misschien vinden sommige mensen ons niet impulsiever maar brutaler, dat kan ook.

Achteraf begrijp ik wel waarom de ouders het anders hebben willen doen, en misschien is het ook beter hoe hun het gedaan hebben.

Eerst even bijkomen van de bevalling. De eerste dagen (samen met hulp van de kraamzorg) even tot rust komen met zijn drieën.

Zo kunnen ze ook alles leren van de kraamzorg in alle rust. Zonder dat ze van iedereen te horen krijgen (vooral van opa's en oma's) hoe ze alles moeten doen.

Even de eerste dagen in de intimiteit en daarna pas bezoek ontvangen voor de kennismaking van de kleine.

Maar dat heb ik pas begrepen, na dat ik heel veel denk werk heb gedaan. En na dat ik heel veel tranen heb laten vloeien, want ik begreep niet waarom ik niet mijn kleinzoon kon zien.

Ik bekeek het niet vanuit hun, ik bekeek het vanuit mij standpunt. Wat een beetje egoïstisch was van mij.

En zoals altijd ik mezelf gekker maakte dan dat ik al ben, met mijn eigen gedachtes.

Ondertussen is mijn kleinzoon vandaag 5 dagjes oud en met een beetje geluk mag ik hem dit weekend ontmoeten. Dat geeft mij troost. Dat maakt het verdriet die ik vandaag voel minder zwaar. Ook de filmpjes of foto's die ik krijg maken het minder zwaar, ondanks dat ik iedere keer weer moet huilen bij het ontvangen van een filmpje of een foto.

Ik vind mezelf een best wel sterk persoon, vooral als ik kijk naar mijn levenslijn maar soms twijfel ik er een beetje aan. Vooral als ik om iets heel kleins zo emotioneel kan worden.

Ik heb zijn gouden bedeltje al laten graferen met zijn geboortedatum en zijn naam.

Ik ben ook meteen begonnen met een geboorte schilderijtje voor hem aan het maken. Ik heb hem al met potlood op canvas gemaakt, nu ga ik beginnen met de verf. Ik was bezig met andere schilderprojecten bezig maar die heb ik even opzijgezet. Deze heeft even voorrang.

Het voelt toch raar om oma te zijn. Het idee dat jouw kind een eigen kind heeft. Jouw kleine meid is nu zelf mama, het mooiste naam wat iemand je kan geven, 'mama.' Ik word er in ieder geval erg emotioneel van. En ja hoor......... Daar gaan we weer, terwijl ik dit schrijf komen de tranen weer. Het houdt maar niet op.

'Mama', een naam (woord) met zoveel alleen maar mooie betekenissen, onvoorwaardelijke liefde, bescherming, vertrouwen etc.

Gisteren zat ze nog bij haar vader op schoot en was haar eerste woordje 'papa', nu geeft zij haar onvoorwaardelijke liefde en kennis door. Ik weet zeker dat zij de beste moeder van de wereld wordt. En niet omdat zij nu juist zo een goed voorbeeld als moeder heeft gehad. 

Juist andersom, omdat zij gezien heeft hoe het niet te doen.

Ik ben trots op ze, zowel op de vader als op de moeder.

Soms ben ik een paar dagen in Krommenie en dan laat ik Max langs de dijk uit. Het is daar rustig en omdat Max en ik vooral in de ochtend erg vroeg buiten lopen, komen wij niemand tegen. En ik moet eerlijk toegeven dat ik het heerlijk vind. Het uitzicht is een schilderij van de natuur. Het maakt mijn hoofd stil en rustig. Juist wat ik in Purmerend tijdens onze wandeling niet doe. Want dan gaan mijn gedachtes juist alle kanten op. Max kan dan ook een stukje rennen. Hardlopen doen wij nog niet, maar ik denk dat als wij zo doorgaan, wij dat binnenkort ook wel zullen weer kunnen oppakken.

In mijn volgende Post hoop ik te kunnen vertellen hoe mijn eerste ontmoeting met mijn kleinzoon is geweest. En ik hoop weer te zijn waar ik eerst was, zonder lichamelijke pijn en weer volop in het licht. Ik vergeet niet dat het 2025 is!

En met deze woorden neem ik afscheid tot de volgenden Post. Ik hoop dat je er dan ook weer bij bent.

Love you all! 🩷🍀💋🐾

Let's Spread Love! 💞

Let Love Rule! 🫶

----------- NIET ELKE DAG ZAL GOED ZIJN, MAAR ER ZIT IETS GOEDS IN ELKE DAG ----------