Rust tijd gehad....

Lieve Dagboek,

Na een tijdje online afwezig te zijn geweest, probeer ik weer rustig aan, stapje voor stapje weer terug te komen.

Het is een tijdje niet al te best met mijn geweest en had niet eens kracht om in de Blog wat te posten.

Ik had op alle manieren even rust in mijn hoofd nodig, en moest ook wat dingetjes in mijn hoofd rechtzetten. Om belangrijke beslissingen te kunnen maken.

Of het gelukt is weet ik eigenlijk niet precies. maar de rust heeft mij wel goed gedaan.

Net zoals dat het mij ook goed doet, om een tijdje alleen met Max thuis te zijn.

Tijdens mijn rusttijd heb ik de kans gehad om lekker creatief te zijn. Ook dat heeft mij goed gedaan.

Ik heb in ieder geval wat dingetjes op canvas kunnen zetten.

Hiernaast kan je een voorbeeld zien van 1 van de dingen die ik afgelopen tijd heb gemaakt.

Ondanks mijn rusttijd is het alles behalve stil geweest in mijn hoofd, maar ik heb er niet echt last van gehad. 

Ik weet het niet, ik kijk nu anders naar mijn Duisternis als ik mij er in bevind.

Ondanks mijn doodwens lijkt het net als of mijn Duisternis nu wat minder donker is. Misschien is het omdat ik eindelijk  geaccepteerd heb, dat het grootste deel van mijn leven ik doorbreng in de Duisternis met de bewoners in mijn hoofd.

Ik denk dat ik misschien niet eens meer zonder hun zou kunnen leven. ( Met hun eigenlijk ook niet)

Ik weet dat ik iets moet doen, dat ik zo niet veel langer kan. En eigenlijk heb ik maar twee opties, dus zo moeilijk zou het eigenlijk helemaal niet moeten zijn om een beslissing te maken. Maar toch weet ik niet welke kant ik op moet, links of rechts?

In het midden blijven is geen optie!

Lieve Dagboek, ik zet even mijn gevoel op tafel. Ik moet iets van mij afschrijven, dus nu heb ik je echt als therapie nodig. En mijn behandelaar vindt ook dat ik er hulp voor nodig heb. Ze vinden dat ik er een trauma aan over gehouden heb.

Aan de haters die dit lezen zou ik zeggen, ga er lekker voor zitten, want straks hebben jullie nog meer om mij uit te lachen, of uit te schelden, te beschuldigen of what ever......

Maakt mij ook niet meer uit.

Er kan mij geen pijn meer gedaan worden, ik ben wat dat betreft, immuun geworden.

Zoals je weet ben ik heel open over mijn mentale gezondheid, ik praat er zonder Taboe over.

Helaas is niet iedereen die iets mentaals heeft er open over, daardoor kan het zijn dat niet alleen degene die er aan lijd er last van heeft, maar ook zijn omgeving.

Ik begrijp dat de maatschappij waarin wij leven ons een beetje dwingt om er niet over te praten.

Als er iets aan je mankeert is er vaak schaamte en /of hoor je er niet bij. Wij zijn ook bang om afgewezen te worden.

Vooral als je denkt aan het begin van een relatie of een vriendschap, dan ga je niet meteen je medisch dossier op tafel gooien. Wij willen natuurlijk een goede eerste indruk maken, en ons medisch dossier helpt ons daar niet echt bij. ( Net zoals bij een sollicitatie gesprek)

Nu moet ik wel zeggen, dat als ik een nieuw vriendschap begin, ik gauw al een beetje vertel over mijn medisch dossier. Ik stel mij niet voor met: " Hoi, ik ben Carmen. Ik ben zo gek als een deur. Ik heb PTSS, Chronische Depressie, een passieve doodswens op het moment etc." Nee, dat ook weer niet. Maar ik vind het wel belangrijk dat de persoon met wie ik een vriendschap maak of een relatie begin, vooral als het iets op lange termijn is  (of ik denk dat het op lange termijn zou kunnen zijn), wel een beetje weet, hoe mijn hoofd werkt.

Hé als het nou, one night stand is, nee dan zeg ik niks. Dan is het ook niet belangrijk. Ik heb geen one night stand gehad, maar als het wel zo was geweest dan had ik dus niks gezegd.

Maar als je een serieus relatie met iemand begint tot zelfs samenwonen aan toe, ja dan vind ik persoonlijk dat je er wel over moet praten.

Het niet er over praten, het zwijgen, er niks over zeggen. Het doen als of je nergens last van hebt of hebt gehad, kan zeer schadelijk zijn voor je nieuwe relatie, maar kan ook zeker grote consequenties en schade aanrichten aan je nieuwe partner. Het zou je nieuwe partner op een bepaalde moment ook een trauma kunnen veroorzaken.

Ik kan maar niet vaak genoeg zeggen hoe belangrijk het is, om over mentale gezondheid te praten. Het zwijgen helpt niemand! Gezinnen gaan er door kapot, relaties verbreken met heel veel schade, het kost zelfs heel veel mensenlevens.

Ik heb ooit iemand ontmoet  J.B. die inderdaad mentaal wat dingetjes had, er nooit over sprak, deed net als of er niks aan de hand was. Slikte ook geen medicijnen, wat misschien beter was geweest als het wel gebeurd was. ( Deze persoon vond het allemaal troep, is het ook, maar soms is het noodzakelijk. Medicijnen waren troep, hash, wiet, alcohol of coke niet) 

Red Flags waren er genoeg, iedereen kon ze zien, ze waren zichtbaar voor iedereen. Familie hield het goed geheim, er mocht niet over gesproken worden. Maar het probleem aan de andere kant weer is, dat de buitenwereld ze ook niet wilt zien, die kijkt liever de andere kant op. Familie wil vaak de discussie ook niet aan gaan met de persoon en kijkt ook de andere kant op, wat ik persoonlijk vind, dat het een schande is. Zo ga je niet om met de mensen die je lief zijn, als ze mentaal hulp nodig hebben. 

Maar goed, aan de andere kant weer, je kan een volwassenen niet dwingen om hulp te zoeken als deze het niet wilt.

Wat ik wel vind is, dat het als het niet meer alleen de zieke persoon betreft maar ook bij voorbeeld een nieuwe partner of een kind, een vriend of wie dan ook. Dan zou er wel over gesproken moeten worden. Want dan weet deze nieuwe persoon waar ze aan toe is, en zou eventueel ook kunnen helpen of steunen. Zwijgen is in ieder nooit de oplossing.

Eerlijk gezegd toen ik deze Post begon te schrijven, wilde ik alles vertellen tot in de kleinste details, hoe mijn laatste relatie met J.B. nou echt precies kapot ging.

Ik wilde alle Red Flags, leugens, leugens van blauwe pilletjes die hij zogenaamd bestelde voor zijn leidinggevende Ali op werk (hij zou ze gebruiken voor zijn buitenvrouw), tot aan de beschuldigingen die ik naar mijn hoofd gekregen heb van niet loyaal zijn tot aan moord.

Maar ik denk dat ik dat even voor nu nog niet ga doen, ondanks dat ik alles kan onderbouwen.

Ik ga ook niet slecht over zijn familie praten, hoewel ik niet verdiende behandeld te worden zoals zij hebben gedaan.

Ik zal wel mijn naam zuiveren, maar dat doe ik wel op een ander moment. Want ondanks dat ze alles omgedraaid hebben en mij overal de schuld ervan hebben gegeven, weten wij allemaal wel beter. En weet ieder voor zich wat hij of zij wel of niet fout heeft gedaan. Ik weet ook wat mijn fout is geweest.

Ik wil geen pijn aanrichten, deze mensen waren ooit heel dierbaar voor mij. Vooral zijn moeder Lidy. Dus iemand pijn doen is wel het laatste wat ik wil.

Maar toch moet ik erover schrijven en er over praten zegt mijn behandelaar. En dat is ook wel zo, maar misschien is het moment er nog niet voor. Ik weet het niet!

Aan de andere kant als ik het nu gewoon in 1x schrijf, dan hoef ik er niet meer op terug te komen en helpt het echt om het van mij af te schrijven. Maar het is te veel om in 1x te schrijven en mijn woorden zouden heel veel pijn kunnen aanrichten. 

En ik wil er niet op blijven terug komen, omdat ik niet alles in 1x geschreven heb.

Zoals gewoonlijk ben ik weer in tweestrijd. Ik zit met de vraag, wat moet ik nou doen?

Mijn partner raakte in een psychose door o.a. stress, coke, wiet en hasj. Het is 1 van de engste tijden uit mijn leven geweest. Ik wist niet dat het een psychose was. Ik zag hem alleen veranderen van de ene dag op de andere. Hij had waan ideeën, zag en hoorde dingen die er niet waren, was angstig, dacht dat hij achtervolgd werd en dat ze hem gingen vermoorden. Werd thuis door verborgen camera's in de gaten gehouden, hij werd afgeluisterd. Er was met de elektra gerotzooid thuis. Ik was hem met iedereen ontrouw, zelfs met zijn soort van "bonus " kind, die jonger is dan mijn eigen zoon. Mijn schilderijen waren duivels en hadden rare boodschappen.

En op geen enkele manier kon ik hem doen begrijpen, dat hij het verkeerd had.

Zij ogen stonden anders, zijn huid voelde anders aan, zelfs zijn stem was anders. 

Het was net of hij bezeten was door de duivel en ik kon er niks tegen doen. Ik begreep het ook niet.

Misschien als ik toen had geweten over de psychose en dat hij het eerder had meegemaakt, misschien dat ik het toen een beetje begrepen had. Misschien dat mijn angst minder was geweest.

Maar tja..... Dat is natuurlijk allemaal achteraf. Als ik nu er op terug kijk, dan denk ik, ik had het kunnen zien, want tijdens onze relatie had hij eerder waanideeën gehad, sowieso kan ik mij drie keer herinneren. Gelukkig lang niet zo heftig als de laatste keer. Helaas zag ik het toen niet zo en wist ik ook niet van zijn medisch achtergrond af, waardoor ik het niet herkende als waanideeën of psychose. 

Maar ik begrijp ook nu heel goed, bepaalde reacties naar mij toe, of naar zijn leidinggevende Ali op het werk. Zelfs naar de moeder Deborah N. van zijn zoon Ruben.

Achteraf denk je wel, oh ja........ daarom reageerde hij toen ook zo raar zonder reden.

Klopt, achteraf kom je over heel dingen achter. Ook mensen gingen mij dingen vertellen en doen ze nu nog, mensen van zijn werk, of vrienden van hem, die normaal alleen gedag zeiden als ik Max uitliet en verder niks, over dingen waarvan ik denk, het is nu allemaal te laat omdat te weten. ( Ze doen het dan vooral ook via Facebook) Had ik het tijdens de relatie maar geweten, dan had ik alles kunnen begrijpen.

Gelukkig stelde hij tijdens onze relatie ook niet veel vrienden voor, ( hij gaf de schuld aan de vrouwen zijn vrienden) nu begrijp ik waarom en ben ik daar wel blij om, want het is nu allemaal achteraf en nu is het niet meer nodig dat ik het weet.

Nu mag zijn partner(s) het weten.

Toen hij gedwongen opgenomen werd in Castricum, gaf ik mijn zelf de schuld. Ik dacht dat het door mij kwam. Of toen hij  maandenlang "ondergedoken" was, bij zijn moeder, en niet in zijn eigen huis durfde te wonen omdat hij bang was vermoord te worden. Jarenlang geloofde ik de schuldige te zijn van zijn psychose, ondanks dat zijn moeder Lydie tegen mij zei, dat het niet mijn schuld was.

En het klopt ook, het was niet mijn schuld. Ik was niet degene die zijn neus vol stopte, en daar misbruik van maakte, dat deed hij zelf.  Ik was niet degene die verzwegen had in het verleden al eerder een psychose te hebben gehad.

Ik was niet degene die contact had met anderen, enz, enz.

Ik was niet degene die regelmatig last had van herpes (op zijn achterwerk).

Alles waar hij mij van beschuldigde, kwam wel ergens vandaan, dat is waar. Het verschil is dat ik niet de hoofdrolspeler ervan was. ( Veel kwam uit zijn verleden).

Maar bijvoorbeeld de beschuldiging van, meerdere malen sex te hebben gehad met iemand die jonger was dan mijn eigen zoon. Het verhaal klopte wel, alleen ik was het niet. Het was zijn zus R.B. ( Met de vriend van haar stiefzoon R.I.)

Over dat ik hem zou geprobeerd hebben te vermoorden, die gedachte had hij al eerder gehad, maar dan niet over mij. Hij had al eerder een familie lid  D. ( zijn zwager) hiervan beschuldigd. ( Deze zou zogenaamd zijn vriendin R. geprobeerd hebben te vermoorden met een auto, banden waren toen niet goed en daardoor kreeg deze een ongeluk)

En zo kan ik natuurlijk dingen blijven benoemen. Wat ik nu niet ga doen!

Ik hoopte alleen dat als hij uit de psychose zou zijn, hij zou inzien dat al zijn beschuldigingen naar mij toe, vals waren. Maar niet om aan mij toe te geven. Nee, dat hoeft helemaal niet. Alleen voor zich zelf, zodat hij echt van binnen zou weten, dat wat voor hem toen waar was, het niet zo was.

Ook al blijft hij mij haten en wat dan ook, ( dat is niet belangrijk ) maar dat hij diep van binnen wel de echte waarheid weet. En niet zijn waarheid van toen hij in de psychose zat. 

Het zou mooi zijn als hij zijn relatie met zijn bonus zoon Jack K. zou kunnen herstellen, nadat hij ingezien zou hebben, dat deze hem nooit kwaad heb gedaan. En dat ook alle beschuldigingen naar zijn persoon vals waren. En dat zijn angst voor hem, dus ook nooit nodig was, net zoals het zich "verstoppen", "onderduiken" zoals hij het zelf bij de rechter noemde, toen hij een tijd bij zijn ouders woonde, na dat hij Castricum mocht verlaten.

Ik blijf hopen dat hun relatie ooit hersteld en dat het wordt zoals het eerst was. Ik gun het ze zo.

Een psychose is eng, heel eng. Maar zowel voor degene die er in ziet als voor degene die naast je staat, die alles wilt doen om je te helpen maar geen idee heeft hoe, vooral als de persoon niet weet wat er echt aan de hand is.

Ik heb toen in kwestie van dagen, mijn hele wereld in elkaar zien zaken. Zonder dat ik begreep wat er aan het gebeuren was.

En dan denk ik soms dat mijn Monsters en Demonen eng zijn. Het stelt niks voor met toen. 

Een engel veranderde in de Duivel van de ene dag op de andere. Ik heb de Duivel in de ogen aangekeken.

Tot op heden word ik gezien als de verantwoordelijke van al het kwaad die er toen gebeurd is en dat mag. 

Als mensen zich zo er beter bij voelen, dan moeten zij dat vooral blijven doen!

Ik werk aan mijn overgebleven trauma en krijg daar goede hulp voor. En trouwens, aangezien mijn medisch dossier, een trauma meer of minder maakt ook niet meer uit.

En dan zijn er mensen die mij vragen of ik niet bang ben voor de dood, voornamelijk wegens mijn doodswens. 

De dood is alles behalve eng, vooral na die periode. 

Een psychose, iets wat ik mijn grootste vijand niet toe wens. En niet alleen door wat het met je doet als je er zelf inzit, want dat is echt doodeng. 

Gelukkig toen ik een psychose kreeg duurde het maar een paar dagen en was ik in het ziekenhuis met mensen die wisten hoe met mij om te gaan.

Maar ook door wat het met je doet als je ervan hersteld en ook wat het doet met de mensen om je heen die je lief hebben.

Mijn advies zou dan ook zijn, zoek niet alleen hulp voor de gene die er aan lijdt, maar zoek zelf ook hulp, als iemand dicht bij je er aan lijd. Want het doet veel meer met je, dan je ooit zult denken.

Ik ben blij dat mijn behandelaars het bij mij aangegeven hebben, dat ik ze heb en dat ze mij er door heen helpen, ook al is het al een tijdje terug dat het gebeurt is.  Maar het moet er uit, voor mijn eigen genezing.

Je hebt best een grote kans dat ik de aankomende volgende Posts weer over het zelfde zal schrijven. Misschien ook niet, misschien is het zo genoeg geweest. Dat kan ik nog niet zeggen.

Ik weet alleen dat ik mij moet uitspreken en daarvoor maak ik gebruik van je lieve Dagboek.

Het zal ook van mijn behandelaars afhangen, wat voor advies ik krijg.

Ik moet aan mijn genezing werken en aan mijn zelfliefde, is deel van de nieuwe therapie.

Of het gaat werken? Oude "pijnlijke" koeien uit de sloot halen? geen idee. Maar dit is wel een deel dat is uitgekomen uit mijn laatste onderzoek. Dus doe ik eigenlijk een beetje zoals altijd, ik doe gewoon wat mij gezegd wordt en we zullen de uitkomst wel zien.

Max heeft mij voorlopig nog wel even nodig, dus ik moet er voor zorgen dat ik er wel voor hem blijf zijn, zoals hij ook altijd voor mij er is. En dat zal ik ook zijn, ook al moet ik mijn kracht onder de stenen vandaan halen.

Over Max gesproken, het gaat goed met hem. Zijn huid blijkt nu wel mooi te blijven en hij lijkt er geen last meer van te hebben. Ik merk wel dat hij steeds meer over mij waakt. Ook in de nacht komt hij zelfs bij mij kijken en doet soms zijn hoofd op mijn borst of mijn buik. Hij ligt tegenwoordig ook minder vaak in zijn bench, en ligt of op mijn voeten op de grond, of zit op de grond met zijn hoofd op mijn schoot, of hij is naast mij op de bank.

Hij volgt mij thuis overal naar toe, maar dat heeft hij min of meer wel altijd gedaan.

Was ook wel grappig van de week. M.S kwam in de middag koffie drinken, wij hadden elkaar al heel lang niet gezien en nu hadden wij zoiets van, het wordt eens tijd om af te spreken en gewoon even gezellig bij te kletsen. Dus dat hebben wij dan ook gedaan. Wij hebben eerst in de tuin gezeten want het was mooi weer, en dan moet ik van alle zonnestraaltjes gebruik maken. Daarna zijn wij naar binnen gegaan naar de huiskamer. Max liep natuurlijk mee.

Ik zat op de bank, en M.S zat gewoon tegen over mij op zijn stoel (rolstoel). Max vond dat toch niet zo fijn en ging er gewoon tussen zitten. M.S. raakte volgens mij een paar keer mijn knie aan en Max liet wel even zien, dat hij dat niet fijn vond en dat hij afstand moest houden. Wat ook gebeurde natuurlijk. Zoals Kilroy J. ooit tegen mij zei, Max is echt mijn bescherm engel!

En met deze mooi laatste zin, sluit ik dan af voor vandaag. Ik ga mijn bescherm engel te eten geven.

Dank je wel dat je er even weer voor mij was en dat ik mijn verhaal heb mogen doen.

Ik hoop dat ik in de volgende Post iets vrolijker nieuws te vertellen heb.

Tot dan zal ik blijven proberen om de stapjes die ik neem, dat deze wel in de goede richting genomen worden.

Love you all !! 🩷🍀💋🐾💞😇😈

------------------------------------------ WE SEE WAT WE WANT -----------------------------------------------