Rustig opbouwen...

Lieve Lezers,

Welkom bij een nieuwe Post van Carmen's Journal.

Dank je wel dat je even de tijd wilt nemen om mijn geschreven woorden te lezen. 

De dagen beginnen voor mij vroeg in de ochtend en zonder wekker. 

Ik ben gewend om uit mezelf vroeg wakker te worden. Ik sta niet meteen op, ik blijf meestal nog even liggen, maar later dan half acht sta ik nooit op. Dus mijn dagen beginnen al vroeg.

Het slapen gaat nog niet helemaal lekker, ik word een paar keer in de nacht wakker, maar over het algemeen kan ik dan weer redelijk snel in slaap vallen. Op uitzonderingen na, natuurlijk.

De nachtmerries zijn nog niet helemaal over en ik word niet elke dag even rustig wakker.

De laatste dagen word ik wel een beetje erg vroeg wakker, maar het is niet erg. Als ik wakker word, voel ik mij genoeg uitgerust. Ik blijf dan nog eventjes liggen, maar ik vind het wel fijn om vroeg op te staan. 

Ik vind het fijn om met Max vroeg te gaan wandelen. We zijn meestal ook de eerste in de buurt die buiten lopen.

Maar vannacht heb ik helemaal niet geslapen, op twee uurtjes na. Ik denk dat ik rond tien uur in slaap viel en rond twaalf uur toen mijn moeder naar bed ging werd ik even wakker, ik had mijn avondmedicatie niet ingenomen, dus die nam ik nog even in en dacht dat ik dan meteen weer in slaap zou vallen, maar dat viel vies tegen, want dat gebeurde niet. 

Ik ben de hele nacht wakker geweest. Gewoon klaar wakker. Max sliep als een blok, maar ik kon maar niet slapen. En ik kan ook niet extra medicijnen innemen, want ik zit aan mijn maximum.

Ik zal met de psychiater moeten bespreken of hij hier wat aan wil doen. Maar ik betwijfel dat hij hier wat aan doet.

Ik kon vannacht draaien wat ik wilde, viel maar niet in slaap. Ik had zelfs ontspannende muziek opgezet om in slaap te vallen, dat wil soms wel eens helpen, maar deze keer hielp dat ook niet.

En ik kan je verzekeren dat het eigenlijk niet zo goed voor mij is, om in de nacht wakker te liggen omdat ik niet kan slapen, want dan wilt mijn hoofd haar eigen weg gaan leiden en gaan de bewoners in mijn hoofd overuren maken.

Dus pakte ik mijn telefoon en ging ik maar op mijn telefoon zitten, in de hoop dat ik mij zou vervelen en in slaap zou vallen. Maar dat gebeurde dus niet.

Tot mijn grote verbazing raakte ik aan de praat met iemand KJ waarmee ik een onschuldige vriendschap opgebouwd heb en voordat ik het wist, was het half zeven en tijd om Max uit te laten.

Waar wij het over gehad hebben? over alles en over niks, over koetjes en kalfjes, over het leven in het algemeen, over hoe gek wij zijn, echt gek, over hoe gek de wereld rond om ons heen is, gewoon echt over alles in het algemeen.

Soms betrapte ik mezelf, dat ik even moest glimlachen en soms voelde ik een paar tranen over mijn wangen rollen.

Ondanks dat ik vannacht niet geslapen heb, ben ik eigenlijk best wel fit. Na dat ik met deze Post klaar ben, wil ik een begin maken aan de Column voor aankomende vrijdag. Maar ik weet niet of ik misschien niet eerst even met Max een groot rondje ga wandelen.

Het zonnetje schijnt buiten en daar moeten wij een beetje gebruik maken. Het zonnetje doet ons goed.

Bovendien komt straks de zoon van mijn moeder, en dan kunnen ze rustig met ze tweeën kletsen.

Zoals ik in de vorige Post verteld had, ben ik begonnen met meer naar buiten gaan. Max en ik kunnen nog niet hardlopen zoals we vroeger deden, maar om  dat op te bouwen, zijn we begonnen met lange wandelingen maken, buiten het gewoon uitlaten.

Het is een klein begin, we gaan dan met ze tweeën de dijk op en lopen tot aan Kwadijk. Max kan dan lekker los lopen en vind het heerlijk om door het hoge gras te rennen.

En ik moet toegeven dat het mij wel goed doet. Maar het zijn nog wel emotionele wandelingen.

Tijdens deze wandelingen huil ik veel, maar huilen is niet erg. En ik huil dan ook om alles, ik huil omdat ik Max zo vrolijk zie rennen, ik huil omdat oude herinneringen opkomen, ik huil omdat ik een vlinder zie vliegen, omdat de zon schijnt echt om alles.

Maar het is goed dat ik huil. Zolang ik huil, betekend het dat ik gevoel heb.

De dag dat ik stop met huilen, dat zal betekenen dat ik niks meer voel, die dag zal ik mezelf niet meer zijn.

Ik merk ook dat de dag dat Max en ik zo een grote wandeling hebben gedaan, ik daarna verder niks moet doen, dan alleen maar mijn rust pakken. Ik kan wel schilderen, of met de Blog aan de gang gaan en dat soort dingen , maar voor de rest geen fysieke dingen meer doen. Ik moet echt alles rustig opbouwen. Want alles  wordt al snel, te veel. Daar had mijn behandelaar van Indigo mij al voor gewaarschuwd, dat ik niet te snel moet willen gaan. Meestal als ik zie dat het ietsje beter met mij gaat, dan neem ik weer te veel hooi op mijn vork, dan wil ik weer te snel gaan en dan gaat het weer fout.

Gisteren bijvoorbeeld, kwamen de schoondochter en kleindochter van mijn moeder in de ochtend, ze gingen de tuin schoonmaken. Dus Max en ik zijn weg gegaan, we zijn lekker gaan wandelen met ze tweeën. Daarna heb ik Max thuisgebracht, hij was moe. Maar het was zulk mooi weer, en het was druk thuis dat ik geen zin had om thuis te zijn, dus ben ik lekker met de cabrio even naar de winkel gegaan, want ik moest nog een paar canvas hebben.

Maar daarna in plaats van meteen naar huis te gaan heb ik de muziek in de auto lekker hard aan gezet en ben ik heerlijk een rondje cabrio gaan rijden.

Ik vind dat heerlijk, zo een gevoel van vrijheid krijg ik dan. (Net als of ik vlieg)

Op zo een moment vergeet ik dan alles en iedereen en voel ik mij dan echt vrij. Jammer alleen dat ik op mijn snelheid met letten.

En ik moet extra voorzichtig zijn, want een paar jaar geleden ben ik al een keer mijn rijbewijs kwijt geraakt, voor een paar maanden omdat ik te snel reed.

Oooooh jeetje........ Nu zeg ik dat wel zo.

Dat wil zeggen dus dat ik een strafblad heb, dat wist ik wel. Maar........... Ben ik dan een crimineel? Dat bedenk ik mij net. Is iedereen die een strafblad heeft een crimineel dan? Ik moest gewoon voor de rechter komen, van de rechter kreeg ik toen wel meteen mijn rijbewijs terug, de straf was een geldboete. En de rijbewijs was in beslag genomen tot aan de rechtszaak. Ik had in de tussentijd wel een brief naar de rechter gestuurd waarin stond hoeveel spijt ik had dat ik zo snel had gereden en dat ik ook mijn rijbewijs nodig had om naar mijn werk te gaan. Want het had veel erger kunnen zijn, ik had mijn rijbewijs veel langer kwijt kunnen zijn, maar gelukkig viel het wel mee.

Sinds dien probeer ik mij wel aan de verkeersregels te houden. Gelukkig leer ik wel uit sommige fouten die ik maak. Niet uit allemaal, maar wel uit sommige!

Daarom is het maar goed ook, dat ik nooit mijn motor rijbewijs heb gehaald. 

Ik zou echt een gevaar op de weg zijn. Ik ben ooit wel met motorrijlessen begonnen, maar was er niet zo goed in. En toen ik in een les viel dacht ik dat het beter was om er maar mee te stoppen. Ik dacht wel genoegen mee te nemen met achter op zitten. Zo zijn we een keertje naar België en naar Frankrijk op de motor geweest (ik achterop). Ik denk dat ik daarom cabrio rijden zo leuk vind. Is minder gevaarlijk en kan ik alleen doen, bovendien vindt Max het ook leuk.

Ondanks het zonnetje is het niet helemaal stil in mijn hoofd. Ik ben ook niet helemaal in het licht. Ik probeer ze te negeren en probeer mezelf rustig te houden. Ik probeer mijn doel voor ogen te houden, om zo daar mijn kracht uit te halen. En stapje voor stapje kom ik steeds meer in de buurt van het licht, maar het is echt heel hard vechten, ondanks dat ik een afspraak met ze heb gemaakt.

Ik hoop dat als ik mijn doel bereikt heb, het alles goed maakt en dat ik vergeven word voor alles wat ik ooit verkeerd heb kunnen doen in het verleden.

Ondertussen blijf ik vechten tegen mezelf, ik hoop dat mijn gevecht, zolang die duurt, als een voorbeeld dient voor anderen. Hiermee wil ik je motiveren om niet op te geven, ik wil je motiveren om door te gaan en altijd hoopte blijven houden. Wat er ook gebeurd, blijf hopen dat het altijd beter kan worden. En weet dat aan de andere kant van je scherm, er iemand voor je is, die vind dat je het waard bent om voor te vechten en die met je wilt vechten, want dit gevecht is niet jouw gevecht maar ons gevecht en samen met ze allen gaan wij ons er doorheen slaan, want samen staan wij sterk. Maar er is wel 1 ding er voor nodig.

PRAAT ER OVER! Verbreek je stilte, verbreek samen met mij het TABOE!

Laten wij samen die eerste stap nemen. De eerste stap is de moeilijkste, de tweede wordt makkelijker en de derde nog makkelijker. En zo wordt het steeds makkelijker.

Geen filters meer, geen schaamte meer. Laat de maatschappij ons accepteren zoals wij zijn. Wij zijn geen rare wezens.

Help mij! Help mij het TABOE te doorbreken op dit vreselijke ziekte waar wij met zo velen in stilte aan lijden. Vergeet niet dat samen staan wij sterk. En de steun die jij op een bepaald moment nodig hebt of de kracht die je te kort zou kunnen hebben op een bepaald moment in je leven, kan je misschien hier in Carmen's Journal vinden, want hier wordt je begrepen, wordt er naar je geluisterd en op afstand wordt er licht, liefde, hoop, troost en positiviteit naar je gestuurd.

En met deze woorden neem ik afscheid voor vandaag, tot aan de volgende Post weer van Carmen's Journal. Ik wens je ondertussen heel veel licht, liefde, hoop en gezondheid toe.

Love you all!! 👄🐾🍀💖

------------------- LAAT MAAR, LAAT MAAR LOS, DAN DRAAG JE MINDER MEE -------------------