Welkom in mijn Duisternis...

Lieve Dagboek,

Ik ben weer even offline geweest, het moest even. Ik kan er nog niet over praten omdat mijn emotie nog erg hoog ziet. Ik kan alleen zeggen, dat ik er nog ben. Helaas!

Het gaat niet goed, maar dat haal je uit mijn eerste woorden er al uit. En als je mijn Blog Carmen's Journal al wat langer volgt, dan had je dat al gemerkt op het moment dat ik Offline ging.

Het is donker, heel donker. Plannen blijft niet plannen!

Ik zal in de volgende Post proberen uit te leggen wat er is gebeurt met mij, met mijn gevoel, met mijn hart maar vooral met mijn hoofd. Maar deze Post even nog niet. Maar om je al een voorproefje te geven, het is Herfst. En dit is wat de Herfst met mij doet.

Ik had gisteren ook een afspraak in Zaandam en dan zou ik te horen krijgen wat mijn volgende therapie zou zijn, maar door omstandigheden is dat niet door gegaan. Nu heb ik vandaag een telefonische afspraak en volgende week nog een keer, dus het is in twee delen gesplitst en het is telefonisch geworden. En dan hoor ik wel wat ze van plan zijn met mij. Dat laat ik dan ook wel horen in mijn volgende Post.

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen. Als je gevoel zegt, dat er iets niet klopt, luister ernaar. Het is je intuïtie die je waarschuwt dat er iets niet goed is. Negeer niet, dat stemmetje in je. Dat stemmetje heeft altijd gelijk en wil je alleen maar helpen.

Luister naar de rode vlaggen die je ziet en voelt. Maakt niet waar het over gaat, maar luister naar ze.

Ik bof eigenlijk maar, dat ik zoveel Monsters en Demonen in mijn hoofd heb. Het klopt, ze treiteren mij vaak. En het klopt ook dat ik het soms erg zwaar met ze heb. Maar soms helpen ze mij ook en beschermen ze mij ook tegen pijn van buitenaf. 

Mijn plek is in de Duisternis en niet in het licht. In de Duisternis ben ik veilig. Het licht is eng.

In het licht doet iedereen je pijn, iedereen heeft een masker op. Iedereen doet net als of ze iemand anders zijn, als of ze om je geven, maar uiteindelijk maken ze alleen maar misbruik van je en gooien ze je weg, als of je een gebuikte kleenex bent.

Ze geven je het gevoel dat je niks waard bent. Iedereen maakt misbruik van je. 

Niemand weet meer tegenwoordig wat de woorden: "Houden van" betekenen.

Ja..............Je leest het goed, ik zit weer in een dip. SO WHAT??

Ga ik er uit komen? Geen idee. 

Maak ik mij zorgen er over? Nee. 

Maakt het mij wat uit? Nee, helemaal niet.

Op dit moment heb ik zoiets van, ik heb schijt aan alles en iedereen, laat maar gebeuren wat gebeuren moet, ik ga nergens meer tegen vechten. 

Ik zit weer lekker in mijn Duisternis, met al mijn Monster en Demonen omringd door allerlei hoge muren waar niemand naar binnen kan. De deuren die voor heel even open stonden, zijn gesloten, ik heb een grote slot op gedaan en ik ben niet van plan om ze te openen. 

Ik maar klagen over Monster en Demonen in mijn hoofd, en nu lach ik er alleen maar om.

De echte Monsters en Demonen zitten in de echte wereld, ze zijn verkleed en hebben maskers op, zodat je ze niet herkend. Maar zodra ze de kans hebben, vallen ze je aan.

Geef mij maar de Monsters en Demonen in mijn hoofd, die zijn tenminste eerlijk, die verkleden zich niet. Die zeggen gewoon waar het op staat en wat ze van je willen. 

Het grote Zwarte Monster net zo, hij draait er niet om heen. Hij is glas helder in de donkere tunnel. Hij wil mijn leven, en daar is hij heel duidelijk over.

En, laat het nou zo zijn dat, dát nou precies is, wat ik hem wil geven. 

Nou zeg…. Dat is ook toevallig.

Hé...... Waar zijn vrienden anders voor? 

Zoals ik al vaker heb gezegd, in goede en slechte tijden. En het Zwarte Monster en ik zijn al zo lang bij elkaar, dat wij ondertussen wel vrienden geworden zijn.  Wij zijn zelfs Besties!

Ja sorry..... Maar op een gegeven moment is de koek op. Genoeg is genoeg.

Aan elk gevecht komt er wel een einde. Maakt niet uit hoeveel jaar een oorlog duurt, maar uiteindelijk geeft 1 van beide partijen wel op en komt er een einde aan de oorlog.

Nou, zo is het ook met mijn gevecht!

Ik vecht al jaren. Ik heb echt ALLES geprobeerd, eerlijk waar.

Ik heb het voor mezelf, maar ook voor anderen gedaan. En nog steeds zit ik in die oorlog tegen mezelf. Ik ben moe! Ik ben uitgeput! Het is eindeloos! Het is goed zo. 

Zoals ik net zei, genoeg is genoeg!

En heb het lef niet om mij lafaard te noemen. Heb het lef niet om te zeggen dat ik niet mag opgeven. Heb het lef niet om te zeggen dat ik niet mag opgeven wegens de mensen die mij lief zijn. Als jij niet in mijn hoofd of mijn vel zit, heb dan niet het lef, om mij te oordelen.

Want wie denk jij wel niet te zijn om over mij te oordelen?

Jij overleeft geen dag in mijn Duisternis. 

Ik ben een strijder, een strijder die door deze maatschappij en de Monsters en Demonen die in de wereld verkleed lopen met maskers, het woord en emotie "Liefde" misbruiken en mensen zoals mij beetje bij beetje het leven ontnemen, door het licht in ons hart uit te doen.

En doordat wij uit Liefde bestaan, als het licht uit gaat, zijn wij niks meer. 

Dan zijn wij maar 1 blok Duisternis en is het tijd om het heft in eigen handen te nemen, de rust te zoeken en het lijden te stoppen.

Bevalt het je niet wat ik zeg of hoe ik denk, dan kijk je maar de andere kant op, zoals velen doen, maar oordeel niet!

Ik laat jou in je waarde, laat mij dan ook in mijn waarde.

Sommige van jullie zullen mijn woorden choquerend vinden, anderen zullen er niks van snappen, anderen zullen ervan schrikken, anderen zullen weer roepen dat ik aandacht te kort kom, maar een paar van jullie zullen precies weten wat ik bedoel. En voor deze groep schrijf ik ze. De rest interesseert mij geen reet, mijn excuses voor mijn uitspraak. Maar ik schrijf zoals ik denk. 

Ik heb een paar vorige Post gehad waarin ik schreef hoe goed het met mij ging. En het ging ook goed, maar ik gaf ook aan, dat dit zat aan te komen. Zoals ik vaker heb aangegeven, leef ik in een achtbaan. Met hoogtepunten en dalen. Nu zit ik weer in een dal, en ik zit heel dip. Ik zie alles zwart, niet donker, niet grijs, maar zwart. Het is heel druk in mijn hoofd, maar ook echt druk. Er gaat van alles door mijn hoofd en ik kan je verzekeren, het is niks goeds. En ja... Het is jammer want het ging zo goed, en ik was vrolijk. Ik keek door een roze bril. Ik was mijn eigen wereld aan het creëren met mijn eigen mensen. Ik was mezelf ( de buitenkant, de verpakking) zelfs mooier aan het maken, Botox behandeling, afvallen, blah, blah, blah. En nu heb ik weer ik zoiets van, ach... Kan mij ook wat schelen, laat ook maar!

Het slapen gaat de laatste weken ook ontzettend slecht. Mijn medicatie doet echt niet zijn werk. Met de medicatie dat ik inneem zou er een bom naast mij kunnen neervallen en ik zou er niet wakker van moeten worden. Maar het probleem is dat ik niet in slaap val en als ik in slaap val, dan word ik heel vaak wakker en soms, na een paar uur geslapen te hebben, word ik wakker en dan kan ik helemaal niet meer slapen, dus dan ben ik de hele nacht wakker.

Omdat ik mij nu zo ontzettend in de Duisternis bevind heb ik contact met mijn zoon opgezocht. Misschien zeg ik het niet helemaal goed. Omdat ik nu op een zijde draadje loop en ik niet weet of ik er weer van af ga vallen, heb ik contact met mijn zoon opgezocht.

Ik wilde weten hoe het met hem ging en kijken of mijn 'straf' iets goeds opgeleverd had. 

Hij blijkt het goed te doen, hij is er nog niet, maar

hij is er mee bezig. (Ik hoop dat alles waar is wat hij vertelde)

Het was een zeer emotioneel gesprek en zijn laatste woorden waren:" Mama, ik hoop dat ik je trots kan maken voordat het te laat is."

Oh, je wilt natuurlijk ook weten hoe het nou met mijn 'crush' is afgelopen, die man Erik A. die ik aan het leren kennen was. Het tweede weekend dat ik bij hem zou logeren is niet doorgegaan, het gevoel dat wij eerst dachten dat zo goed voelde, werd veranderd in Red Flags. Wij hadden ons dus vergist, dus dan kan je maar beter vroeg stoppen, voordat je elkaar pijn gaat doen.

De basis moet wel goed zijn. Ik ben ook zo eerlijk om toe te geven dat hij het initiatief nam, voordat ik het deed. Ik zou het face to face doen die vrijdag, hij was mij voor en deed het door de telefoon op woensdag avond. Wat natuurlijk prima was en mij ook veel kilometers scheelde.

Mijn gevoel met die 'maar' waar ik het over had in andere Posts, zat dus goed. Ik had die 'maar' ook eerder met hem besproken, maar hij had het ontkend, wat later op woensdag wel zo bleek te zijn.

Bovendien heeft hij een vrouwelijke kant die hij denk ik nog niet helemaal zelf heeft ontdekt, hij heeft een beetje een raar gebaar met een hand dat niet echt mannelijk is. 

En als je luistert naar zijn sex fantasie, wat hij graag zou willen, waarbij een vrouw een strapon bij hem gebruikt dan ga je toch wel een klein beetje twijfelen, van okéee....... 

Wat moet ik daarvan denken? 

Voor de rest alles wat ik in andere Posts over hem zei, blijf ik natuurlijk nog steeds zeggen, daar is niks aan veranderd. (Ik blijf positief over hem denken) Het is een hele lieve man en zeker geen domme jongen.  Hé, we hebben allemaal wel onze sex fantasieën. Sommige zijn meer mannelijker dan anderen en daar is absoluut niks mis mee. 

Ik hoop dat hij de juiste hulp voor zijn zoon J. kan vinden, die ook een beetje aan mentale gezondheid/ depressie lijdt. En dat het contact met zijn oudste zoon B. helemaal goedkomt en zijn zoon hem niks meer kwalijk neemt.

Maar daar ga ik verder niet op in. (Ik ga het niet over zijn kinderen hebben).

En natuurlijk wens ik hem zelf het allerbeste. 

No hate only Love!

Ondanks dat deze Post weinig tot niks positiefs heeft, en ik mij alleen maar op het moment weer in de Duisternis bevind wil ik niet negatief afsluiten. En dan kan ik wel heel diep in mij gaan graven, maar op het moment zal ik heel moeilijk iets vinden.

Toch heb ik iets gevonden. Het is een afbeelding.

Kilroy Marley is geïnspireerd geweest door een uitspraak uit 1 van mijn Posts en daar heeft hij een mooie afbeelding van gemaakt.

Deze wil ik graag met je delen. Ik weet niet of het je opgevallen is. Maar ik probeer altijd aan het einde van iedere Post een positieve of motiverende quote te schrijven.

Met deze mooie afbeelding van Kilroy neem ik afscheid voor vandaag. Ik wil je bedanken voor je tijd, maar ook je voor je geduld. Ik zal je in mijn gebeden meenemen. En ieder ochtend bij het aansteken van mijn kaarsje zal ik aan iedereen denken die aan mentale gezondheid lijdt. Ik hoop dat jij het makkelijker dan mij hebt in dit seizoen. Ik blijf zeggen, praat er over! Verbreek de stilte. Verbreek het Taboe! Uiteindelijk moeten wij het zelf doen, want er zullen weinig mensen zijn, die ons echt erbij zullen helpen. Doe wat voor jou goed voelt, maakt niet uit wat het is. Het klinkt egoïstisch, maar het is het niet. Denk aan jezelf.

Vergeef mij, maar vandaag heb ik geen positieve of motiverende quote om mee af te sluiten.

Love you all!🫶